Parkblues Lommel

’s Morgens vroeg leek het nog alsof regen een spelbreker zou zijn voor de ondertussen 4de editie van Parkblues Lommel. Maar de heren en dames van de organisatie konden gerust zijn, het werd droog rond de middag en tegen vier uur kwam de zon volop achter de wolken tevoorschijn. Omstreeks kwart voor zeven liepen we het mooie park binnen en konden we vaststellen dat er toch al wat vroege vogels aanwezig waren. Zo ook al trouw op post zoals elk jaar trouwens de mannen en vrouwen van Blues Oan Daa Stoazze en de vernieuwde versie van Varenwinkel.

Omstreeks tien over zeven mocht de Engelse band Tantrum de aftrap geven, ik val waarschijnlijk in clichés als ik zeg dat het een ondankbaar uur is en ook nog eens erbij vermeldt dat iemand deze ondankbare taak tot zich moet nemen. De tent was dan ook maar mondjesmaat gevuld maar toch merkte ik dat de sound van dit trio nieuwsgierigen lokte. De stijl van deze jonge gasten, nog net geen twintigers, kan je een beetje vergelijken met die andere jonge gast, Scott McKeon, uit Engeland alleen de stem van Jamie Walker klinkt iets voller en zelfzekerder. En wie blues en Engeland zegt weet ook dat die blues meestal neigt naar de rock, de sound van dit trio neigt volgens mijn bescheiden mening zelfs meer naar de Amerikaanse Rock. Ze brachten het er niet slecht vanaf voor een opener.

The Bluescrowns hebben de laatste jaren een beetje de stempel gekregen van begeleidingsband te zijn van verschillende Amerikaanse artiesten, onlangs nog Liz Mandeville. Het was al enkele jaren geleden dat ik ze nog eens hun eigen ding zag doen en na hun show moet ik concluderen dat hun eigen songs mij toch nog altijd iets meer smaken. Lekkere swing en Westcoast die regelmatig doet terugdenken aan de jump/jive van de jaren ’50. Voeg hierbij hun coole presence on stage en je hebt een formule die het voor mij telkens weer doet. Daan Prevoo is de perfecte frontman voor deze band en hij kan het publiek zowel vocaal als met sax of bluesharp bespelen. Dat gitarist Paul Voestermans de juiste noten op het juiste moment uit zijn gitaar kan toveren zou ondertussen ook al door iedereen geweten moeten zijn. Beide heren krijgen dan ook nog eens regelmatig straf weerwerk van Joost Janssen op keyboard en Hammond. En dit drietal wordt dan weer zonder al teveel franjes en tierlantijntjes geruggensteund door bassist Arno Vervest en drummer Huub Schell. We kregen songs te horen uit hun nieuwe CD en natuurlijk ook ouder werk zoals ‘Be Good, Be Gone’. Een eerste keer stond de tent in lichterlaaie, één van de redenen waarom deze band al enkele jaren op het verlanglijstje stond van de organisatie.

Nederland mocht op deze vierde editie een dubbelmatch spelen en zo konden The Juke Joints de fakkel vlot overnemen en het vuur verder aan het lont steken. Al zo’n 25 jaar brengt Peter Kempe en de zijnen de aanstekelijke bluesrock die we ook zo goed kennen van wijlen Rory Gallagher. Met andere woorden, dit is partytime voor de bluesrockers die dan ook weer massaal de grens waren overgestoken. De band heeft de afgelopen jaren België regelmatig aangedaan en voor mij was het een beetje overdaad schaadt. Pas op, de band heeft ook hier weer een puike prestatie neergezet en het publiek heeft zich kostelijk kunnen amuseren en uitleven, maar ik nam toch halverwege even tijd om de innerlijke geest te spijzen.
Iets wat op menig Belgisch festival dezer dagen niet meer kan is als hoofdmoot een band van eigen bodem programmeren, de organisatie van Parkblues dacht daar anders over en haalde Mario Pesic met zijn band D-Tale naar Lommel om een einde te breien aan deze vierde editie.

En die Mario Pesic is niet de minste, een goed singer/songwriter, stond ook aan de zijde van Axl Peleman bij Camden maar ook blues is zijn ding. De Kroaat kan rekenen op de steun van Jan Meijers, ons allen bekend van Blue Blot en sinds kort ook zijn eigen band Bass Papa, op de basgitaar. Verder Steve “Dynamite” Wouters achter de trommels en cimbalen en Niels Verheest op Hammond. Ondanks het feit dat vele songs voor het publiek onbekend waren kregen de heren toch al snel het publiek op hun hand. Verder liet Mario ons ook even horen een groot fan te zijn van John Hiatt en bracht hij zijn versie van ‘Memphis In the Meantime’. Het is geen eenvoudige taak een song van mister Hiatt coveren maar D-Tale zette hier toch naar mijn mening een mooie versie neer. We mochten regelmatig getuige zijn van knap Hammondwerk van Niels maar nog meer van flitsende gitaarsolo’s van Mario en geloof me beste lezers, Mario kan een stukske gitaar spelen om het op zijn Antwerps te zeggen. D-Tale was een meer dan waardige afsluiter voor deze vierde editie, een band die ik zeker niet vlug zal vergeten. Wat kunnen we verder onthouden van deze vierde editie : zoals elk jaar weer de gezellige sfeer en omgeving, de organisatie die gesmeerd loopt, het goede geluid wat dit jaar niet zo hard stond als andere jaren waarvoor chapeau en natuurlijk 4 bands die elk op hun manier wisten te bekoren, kwamen, speelden en scoorden. Op naar een jubilee van 5 jaar en ik ben er zeker van dat de affiche dan weer veelbelovend zal zijn. Een dikke proficiat en dankuwel aan de organisatie en tot op Hookrock allemaal.
Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Duvel Blues 2008

Het was met een beetje gemengde gevoelens dat we gisteren richting Puurs reden voor Duvel Blues, daar waar er vorige jaar een knalaffiche werd gepresenteerd. Maar Gust kennende weten we dat hij niet over één nacht ijs gaat als het aankomt op een affiche samenstellen. Links en rechts informeren bij collega’s en natuurlijk ook vele optredens gaan kijken hoort daar bij hem zeker bij. Ondanks dat we tijdig vertrokken werden we terug naar het nest geroepen door een kleine familiaale tegenslag waardoor ons schema danig in de war was en we niet meer tijdig toekwamen. Hierdoor moesten we Bas Papa, een band die ik graag nog eens aan het werk had gezien, en een deel van Ralph De Jongh zijn eerste set missen. Ik heb me laten vertellen dat Bas Papa lekker funkte maar helaas wat luid stond. De Nederlander Ralph De Jongh kon tweemaal rekenen op een overvolle schuur wat nogmaals bewijst dat er in België veel bluespuristen rondlopen. Want de muziek van deze jonge man komt recht uit het midden van de Delta. Als je ziet en hoort wat een energie deze man in zich heeft dan is het best begrijpelijk dat hij in zijn eentje twee sets kan brengen zonder ook maar één moment te vervelen.

In de grote tent was het omstreeks 17:40h tijd voor drie frontmannen die de handen in mekaar hadden geslagen. Enrico Crivellaro, Raphael Wressnig en Matyas Pribojszki, geen alledaagse Belgische namen omdat ze dan ook uit andere windstreken kwamen. Ondanks dat er op zeer hoog niveau gemusiceerd werd konden ze de tent toch niet vol krijgen, etenstijd of ging het net wat te ver voor de bluespuristen? Mij kon het in elk geval wel bekoren wat deze heren deden. Knappe Hammond B3 solo’s van volgens mij zowat de beste Hammondspeler die er momenteel op deze aardkloot rondloopt. Flitsend gitaarwerk met toch de juiste dosis feel en blues van een Italiaanse gitarist die ze zeker meer naar België mogen halen. En last but not least harmonicaondersteuning van de Hongaarse Matyas die ook het vocale gedeelte voor zijn rekening mocht nemen.

Hierna was het tijd om weer een wandeling te maken richting Tiedenschuur waar de Franse band Shaggy Dogs van petrol gaf. De meningen blijven verdeeld bij deze band, you love them or you hate them. Ik heb ze vorig jaar al eens aan het werk gezien in Balegem en ondanks dat de heren hun versterkers graag wat ver opendraaien beschikken ze toch over een goede balans. Dit is blues op zijn Frans en daar schuilt een serieuze dosis lef en overacting in, normaal ben ik hier geen echte liefhebber van maar toch, ze hebben iets.

De eerste grote verrassing voor mij althans was de uit Memphis, Tennessee afkomstige Reba Russell Band. Ik had hen vorig jaar een eerste keer aan het werk gezien tijdens het Bugaboos Festival te Mol en daar konden ze me niet echt bekoren. Feit was wel dat ze de avond ervoor tijdens een optreden wat lang had doorgezakt, dit was nu zeker niet het geval en Diva Reba Russell stond op scherp. Wat een stem, wat een presence en vooral…. Wat een songs. De tent was meer dan goed gevuld en regelmatig gingen de handen de lucht in, Bull’s Eye voor Gust en zijn kornuiten. We kregen enkele traditionele bluessongs ( I’m Ready, Spoonfull ) te horen die door de band vakkundig in een meer modern kleedje waren gestoken maar ook enkele songs van hun nieuwste CD, welke er ook in gingen als zoete broodjes. Dan nog even laten horen dat ze actief aanwezig was tijdens de opnames van U2 en BB King met het nummer ‘When Love Comes To Town’ en het kon niet meer stuk.

Rudy Rotta is in België nog niet echt bekend en ik moet eerlijk bekennen dat ik in eerste instantie hieraan weinig wou veranderen maar achteraf gezien wil ik deze mening herzien. Oke, de man kan soms hard van leer trekken maar toch heeft hij in Puurs bewezen over de nodige dosis blues te beschikken om niet alleen mij maar ook vele anderen in de tent te overtuigen. Ik heb genoten van zijn slidewerk, zijn fingerpicking en de manier waarop hij zijn songs opbouwt. Ook zeker niet vergeten te vermelden dat hij een prima band bij had met een keyboardspeler die ook regelmatig verraste. Ik wil hem wel eens aan het werk zien in het clubcircuit. Helaas kon ik enkel oordelen over het laatste kwartier daar ik ervoor andere prioriteiten had.

Ondertussen was middernacht al even gepasseerd en werd het tijd voor de afsluiter Mike Sanchez. Netjes in wit pak gestoken nam hij plaats achter zijn keyboard die centraal voor aan het podium stond opgesteld. En vanaf de eerste seconde was het boogie en swingtime wat de klok sloeg. Mike Sanchez is geen groentje en weet perfect hoe een publiek, en dan vooral de dames, in te palmen. Songs als ‘You Better Dig It’ , ‘All She Wants To Do Is Rock en ‘Old Saxophone’ vlogen ons in sneltempo om de oren. Dit alles afgewisseld met flitsend pianowerk, knappe gitaarsolo’s en het nodige koperwerk. Verder beschikt Mike Sanchez over een ritmesectie die alles in het juiste tempo stuurt met een contrabassist die slapt en aan de snaren plukt als een monster. Wat een energie en wat een partygehalte, ongelooflijk hoe deze zes heren jullie bij de strot grijpen en niet meer loslaten. Een betere afsluiter kon Gust zich niet gedroomd hebben en volgens mij heeft hij regelmatig eens stiekem gelachen als hij links en recht de meningen hoorde. Want wij waren niet de enige die op voorhand gemengde gevoelens hadden met deze affiche maar Gust en zeker de bands die we gezien en gehoord hebben bewezen ons het tegendeel. Of hoe onbekend tijdens deze Duvel Blues leidde tot bemind.

Wij houden zeker en vast een gaatje vrij in onze agenda voor editie 2009. Verder nog even vermelden dat de locatie Hof Van Coolhem de perfecte omgeving is voor dit festival. Misschien volgende keer even onderhandelen met een boer om een veld af te huren als parkeerterrein. Want dat is het enige minpunt dat ik kan vinden om over te zeuren.
Meer foto's: Lady Blue
Blueswalker