Binkom Blues 2007
Na een dag handjes toesteken bij het aanleggen van mijn oprit was ik maar al te blij dat ik omstreeks 17:00 richting Binkom mocht rijden. Voor deze 4de editie had de organisatie besloten het aanvangsuur te vervroegen naar 18h. Toen we toekwamen bleek er toch al heel wat volk aanwezig te zijn en heerste er een gezellige sfeer op de binnenkoer welke men voor alle zekerheid overdekt had. Daar sommige bandleden van The Baboons grandioos te laten waren werd de aftrap vertraagd met 30 minuten. De band gaf een wat afwezige indruk en haalde niet echt het niveau van enkele maanden terug te Peer. Lag het aan het vroege uur of het feit dat ze opende, Joost zal het wel weer weten. Ondanks het feit dat ieder lid van de band zijn instrument schitterend beheerst ontbreekt het toch nog wat aan samenspel. Wat dat samenspel betrof, daar had Hideaway helemaal geen gebrek aan. Al vanaf de eerste noten stond er een heuse band op het podium en vlogen de vonken ervan af. De hele band had er zin in en in een mum van tijd stond de zaal dan ook nokvol. Ralph Bonté en de zijnen weten als geen ander hoe een feestje te maken en uit welke vaatjes te tappen. We hoorden schitterende nummers en knappe solo's van zowel Jean-Marie (gitaar), Geeraard (sax) en Patrick (keyboard). Songs als Bye Bye so Long, I'll Play The Blues For You en I Shall Not Be Moved gingen erin als zoete broodjes. Een eerste bisser bleef dan ook niet uit. Hierna was het tijd voor de eerste dame die sinds het bestaan van het festival het podium mocht betreden in zaal Santro. Dede Priest mocht deze eer te beurt vallen en deed deze job voltreffelijk. Als een echte diva inclusief zwarte damessigaret maakte ze zich het podium eigen. Ze opende met een eigen nummer genaamd Chocolate Candy en geen woord van wat ze zong was gelogen, Dede Priest klinkt zoet en lekker. Maar regelmatig duikt ze ook in de grote koffer van klassiekers met songs als Rock Me Baby en een versie van Fever op de tonen van Green Onion. Jaja, soms was het wat langdradig en te Amerikaans maar toch heb ik velen zien genieten dus niet muggenziften aub! Als laatste band hadden de heren en één dame van Binkom gekozen voor een heuse tribute nml. The Lester Butler Tribute Band met in de gelederen Big Pete, Hook Herrera, Monster Mike Welsh, Lord Julius en Eddie Clark. Enkele maanden ervoor zou Matt Shofield de taak van gitaar voor z'n rekening nemen maar door een dubbelboeking werd deze taak overgedragen aan Mike Welsh. Laat ik hier eens en voor altijd vermelden dat Mike Welsh deze taak met brio heeft volbracht. Het was lang geleden dat ik Mike Welsh nog zo heb zien spelen, geen enkele keer kon ik hem betrappen op verveling of nutteloos geplingel. Maar ook Hook Herrera was in superdoen en gaf zich van zijn beste kant. Samen met Big Pete, zijn stem klonk schitterend doorheen de voortreffelijke geluidsinstallatie, Lord Julius, zeker één van de betere bassisten in Nederland momenteel, en Eddie Clark zorgden deze heren voor een feestje om U tegen te zeggen. Plots keek ik op mijn uurwerk en zag dat het reeds 1:30h was, de zaal zat nog goed vol en dus kunnen we zeggen dat het meer dan geslaagd was. Geen enkel minpuntje te bespeuren, een tot in de puntjes verzorgde organisatie en 4 bands die voldoende variatie in huis hadden om alle aanwezigen te bekoren. Verder mag er ook eens wat positiefs gezegd worden over het geluid, van eerste band tot laatste band kon je de heren niet echt op mankementen betrappen,chapeau. En nu op naar een 5de editie, hopelijk even geslaagd als alle vorige.
Meer foto's op: Lady Blue
Na een dag handjes toesteken bij het aanleggen van mijn oprit was ik maar al te blij dat ik omstreeks 17:00 richting Binkom mocht rijden. Voor deze 4de editie had de organisatie besloten het aanvangsuur te vervroegen naar 18h. Toen we toekwamen bleek er toch al heel wat volk aanwezig te zijn en heerste er een gezellige sfeer op de binnenkoer welke men voor alle zekerheid overdekt had. Daar sommige bandleden van The Baboons grandioos te laten waren werd de aftrap vertraagd met 30 minuten. De band gaf een wat afwezige indruk en haalde niet echt het niveau van enkele maanden terug te Peer. Lag het aan het vroege uur of het feit dat ze opende, Joost zal het wel weer weten. Ondanks het feit dat ieder lid van de band zijn instrument schitterend beheerst ontbreekt het toch nog wat aan samenspel. Wat dat samenspel betrof, daar had Hideaway helemaal geen gebrek aan. Al vanaf de eerste noten stond er een heuse band op het podium en vlogen de vonken ervan af. De hele band had er zin in en in een mum van tijd stond de zaal dan ook nokvol. Ralph Bonté en de zijnen weten als geen ander hoe een feestje te maken en uit welke vaatjes te tappen. We hoorden schitterende nummers en knappe solo's van zowel Jean-Marie (gitaar), Geeraard (sax) en Patrick (keyboard). Songs als Bye Bye so Long, I'll Play The Blues For You en I Shall Not Be Moved gingen erin als zoete broodjes. Een eerste bisser bleef dan ook niet uit. Hierna was het tijd voor de eerste dame die sinds het bestaan van het festival het podium mocht betreden in zaal Santro. Dede Priest mocht deze eer te beurt vallen en deed deze job voltreffelijk. Als een echte diva inclusief zwarte damessigaret maakte ze zich het podium eigen. Ze opende met een eigen nummer genaamd Chocolate Candy en geen woord van wat ze zong was gelogen, Dede Priest klinkt zoet en lekker. Maar regelmatig duikt ze ook in de grote koffer van klassiekers met songs als Rock Me Baby en een versie van Fever op de tonen van Green Onion. Jaja, soms was het wat langdradig en te Amerikaans maar toch heb ik velen zien genieten dus niet muggenziften aub! Als laatste band hadden de heren en één dame van Binkom gekozen voor een heuse tribute nml. The Lester Butler Tribute Band met in de gelederen Big Pete, Hook Herrera, Monster Mike Welsh, Lord Julius en Eddie Clark. Enkele maanden ervoor zou Matt Shofield de taak van gitaar voor z'n rekening nemen maar door een dubbelboeking werd deze taak overgedragen aan Mike Welsh. Laat ik hier eens en voor altijd vermelden dat Mike Welsh deze taak met brio heeft volbracht. Het was lang geleden dat ik Mike Welsh nog zo heb zien spelen, geen enkele keer kon ik hem betrappen op verveling of nutteloos geplingel. Maar ook Hook Herrera was in superdoen en gaf zich van zijn beste kant. Samen met Big Pete, zijn stem klonk schitterend doorheen de voortreffelijke geluidsinstallatie, Lord Julius, zeker één van de betere bassisten in Nederland momenteel, en Eddie Clark zorgden deze heren voor een feestje om U tegen te zeggen. Plots keek ik op mijn uurwerk en zag dat het reeds 1:30h was, de zaal zat nog goed vol en dus kunnen we zeggen dat het meer dan geslaagd was. Geen enkel minpuntje te bespeuren, een tot in de puntjes verzorgde organisatie en 4 bands die voldoende variatie in huis hadden om alle aanwezigen te bekoren. Verder mag er ook eens wat positiefs gezegd worden over het geluid, van eerste band tot laatste band kon je de heren niet echt op mankementen betrappen,chapeau. En nu op naar een 5de editie, hopelijk even geslaagd als alle vorige.
Meer foto's op: Lady Blue
No comments:
Post a Comment