Moulin Blues, Ospel 2007

Moulin Blues te Ospel 2007 Het is nu zondag 6 mei en half zes ‘s avonds, hoog tijd om mijn verslag hier neer te zetten. Vrijdag omstreeks kwart na vijf vertrokken m’n partner (Lady Blue) en ik richting Ospel (http://www.moulin.blues.nl/) , we hadden er al een hele week naar uitgekeken en er zin in. Het weer beloofde gunstig te blijven tot zondag al moet ik zeggen dat het ’s avonds aan de frisse kant was. Maar goed, omstreeks tien voor zeven kwamen we aan en ik moet zeggen dat de tent al behoorlijk vol zat. Chris Zales (http://www.chriszalez.com/) , mij totaal onbekend , was al volop bezig en ik was aangenaam verrast van deze mix van texmex, cajun en zydeco. Alles werd op een heel frisse manier gebracht met veel ruimte voor samenzang. Zowel de band als het aanwezige publiek hadden er blijkbaar zin in wat resulteerde in een gezellig vroeg feestje. Daarna was het de beurt aan Danny Bryant’s RedEyeBand (http://www.redeyeband.co.uk/), deze band uit Groot Brittannië afkomstig breng stevige blues-rock en is nu niet dadelijk my cup a tea. Als je weet dat meneer Walter Trout op zijn laatste live-cd heeft meegedaan dan weten jullie wel uit welk vaatje deze Danny Bryant tapt. Het publiek kon zijn heavy blues blijkbaar wel smaken en dus is mijn mening hier van weinig tel. De eerste verrassing van dit weekend was voor mij Los Lobos (http://www.loslobos.org/) , een band die al meer dan 30 jaar on the road is. Ik heb me eigelijk nooit voor deze band geïnteresseerd ,voornamelijk door het feit dat ik ze enkel kende van hun grote hit ‘La Bamba’. Maar wat de heren hier vanavond neerzette was pure blues en ik stond dan ook regelmatig met m’n mond open naar dit feestje te kijken. Hoewel deze band uit vier leden bestaat hadden ze voor dit feestje ook nog een extra muzikant bij op keyboard en sax. De zanglijnen werden afgewisseld door David Hidalgo en de Mexicaan Cesar Rosas maar beiden klonken subliem. Ook de mooi en regelmatig uitgesponnen gitaarsolo’s konden mij meer dan bekoren. Natuurlijk heb je altijd een deel publiek want hen , net als ondergetekende , enkel kent van die eerder genoemde hit. Via de website van Moulin Blues konden mensen ook een verzoeknummer aanvragen en ik ben er zeker van dat die hit er regelmatig bijzat. Dus als bisnummer schalde La Bamba uit de boxen en mochten een aantal verkozenen uit het publiek het feestje delen met de band on stage. Al snel kropen er meedere mensen op het podium en moest de band zich terugtrekken tot achter de drums waar we ze door de dansende massa niet meer zagen. Maar ze zullen we genoten hebben van dit feestje net als de meeste aanwezigen. Als afsluiter voor de vrijdagavond had de organisatie niemand minder dan Rod Piazza & The Mighty Flyers (http://www.themightyflyers.com/) gekozen, dit vooral ook omdat deze mondharmonicavirtuoos en band tien jaar geleden hier ook al eens gezorgd had voor een heus feestje. Al snel trapte Rod, z’n vrouw Honey en band het feestje nog een versnelling hoger. Met nummers als Hipshake , Stranded en Hoodooed man was dit niet moeilijk. Natuurlijk mocht ook het interactieve nummertje van Honey op de toetsen samen met de drummer niet ontbreken. Iedereen hoort ondertussen wel te weten dat deze dame aardig overweg kan met het keyboard, niet alleen met haar handen maar ook met haar voeten. De orientaal uitziende gitarist mocht ook een nummer brengen en ook hij beschikte over een paar goede stembanden. Even later duikte Rod Piazza het publiek in en werd de menigte nog enthousiaster. Ondertussen was het al dik over één uur en wetende dat we nog een hele rit voor de boeg hadden en morgen nog een zware dag zou worden, reden we gezapig voldaan richting huis. De zaterdag werd een dag met winst voor de Nederlanders,zowel opener als afsluiter kwamen uit de eigen bluesstal. The Electrophonics (http://www.electrophonics.nl/) mochten met hun aanstekelijke jump blues en swing het feest van zaterdag in gang trappen. Wat me dadelijk opviel was dat de tent op dit vroege uur al goed gevuld zat en ik zag deze editie ook veel meer Belgen dan andere jaren. Een schitterend optreden mochten ze meebeleven van de eerste Nederlandse band die duidelijk weet hoe een feestje te bouwen. Alhoewel ik persoonlijk vond dat frontman Stephan Hermsen wat te energiek over het podium ging en daardoor wat weinig adem over hield voor de stem. Maar we hebben hier te maken met een band vol klasse muzikanten die zeer zeker nog hoge toppen gaan scheren, een eerste bisnummer mocht dan ook niet uitblijven. Daarna was het de beurt aan het Britse trio onder leiding van Scott McKeon (http://www.scottmckeon.com/) . We hadden deze 20 jarige Brit onlangs nog aan het werk gezien te Wuustwezel. Daar kon hij mij wel bekoren, te Ospel kwam het mij over alsof ik het allemaal al meermaals had gezien. Powerblues met als voorbeelden Jimi Hendrix , SRV en natuurlijk Rory Gallaghar. Ik kreeg ook de indruk dat hij niet echt het publiek kon bekoren deze namiddag. Een rustpose werd ingebouwd na al dit geweld en die pose werd gevuld door de boogie-woogie piano van Gene Taylor (http://www.gene-taylor.com/) en bluesharp van James Harman (http://www.jamesharman.com) . Beiden al jaren bevriend met elkaar en dat was ook duidelijk te zien on stage , hoe ze samen hun Whisky deelden en gezapig afspraken welk het volgende nummer was dat ze gingen spelen. Maar éénmaal het nummer ingezet werd het vuurwerk, van zowel Gene op Piano als James op bluesharp. Enkele pareltjes die ze ons brachten waren ‘Before You Acuse Me’ en Blue Moon’. Als er momenteel één iemand is die weet hoe blues-rock hoort te klinken dan is het volgens mij toch Rob Tognoni (http://www.robtognoni.com/) . De eenvoudige bezetting van drums, bas en gitaar doet het hem keer op keer. Stuwende ritmes die elk nummer naar een hoogtepunt begeleiden waar de snijdende gitaarsolo’s van Rob prima tot hun recht komen. Regelmatig grooven en muzikale arrangementen tussen gitaar en bas waren hier namiddag de boodschap. Nummers als ‘Shoot,Shoot,electrocute’ , ‘Drink Jack Boogie’ en ‘Hey Joe’ gingen er bij velen in als zoete broodjes. Van Jj Grey & Mofro (http://www.mofro.net/) had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord maar voor mij waren ze ongetwijfeld de verrassing van deze editie. Hun manier van verfrissende blues met invloeden van soul,grunge en rock zorgden bij velen op de weide voor openstaande monden en blikken van ‘het moet niet altijd 12 maten zijn’ om goed te zijn. We kregen veel werk te horen van hun nieuwste cd Country Ghetto, songs die de problematiek op wereldvlak niet uit de weg gaan.Hier stond verder ook een band die heel goed weet hoe regelmatig een song naar een hoger level te voeren. Daar waar Daryl Hance eenvoudig en bijna geïsoleerd van de band op een stoel zijn ding deed, ging Jj Grey dan weer regelmatig heftig te keer op gitaar, bluesharp of piano. Verder ook niets van lof over Adam Scone ( Hammond en Bass ) en George Sluppick ( drums) over de manier hoe ze regelmatig de songs uptempo feel gaven. Dit is een band waar we zeker nog veel van gaan horen in de toekomst. Stond de tent al de hele namiddag goed gevuld, bij volgende dame Betty Lavette (http://www.bettyelavette.com/) barste ze bijna uit haar voegen, als je dat al kan schrijven van een tent. Deze toch al vrij rijpe dame weet als geen ander hoe een publiek te bespelen,afwisselend met uptempo en dan weer rustige songs loodste ze band en publiek naar meerdere hoogtepunten. Met een ode aan de beste songwriter ooit, volgens Betty is dat Dolly Parton. Nummers als ‘Serves Him Right’ , ‘My Man’ en ‘I’m Holding On’ , waarschijnlijk door iedereen gekend passeerden de revue maar doorstonden nog steeds de tand des tijds. Betty Lavette mag dan al bijna 61 jaar zijn, aan haar manier van hoe zij over het podium beweegt zou je het niet zeggen. Een dame die zeer zeker niet mocht ontbreken op deze editie. Omstreeks 22:15h was het dan tijd voor een echte levende legende, niemand minder dan Bo Diddley (http://members.tripod.com/~Originator_2) . Ondertussen al 79 jaar maar toch nog actief on the road en dit tegenwoordig samen met The Debby Hastings Band. Iedereen hoort vereerd en gelukkig dat ik zo’n legende levend mag ontmoeten. O.k. de man is dan ondertussen wel te weten dat hij de uitvinder is van wat velen noemen de ‘Junglebeat’. Al vanaf de eerste tonen scandeerde het publiek luidruchtig ‘Hey Bo Diddley’. Even voelde ik me zeer niet meer de jongste en kan niet meer wat hij vroeger kon maar alleen al het vuur in zijn ogen spreekt boekdelen. Als hij dan ook nog tijdens een song begint op te noemen met welke groten hij het podium in het verleden heeft mogen delen werd het publiek zowat wild en kreeg ondergetekende even kippenvlees. Ik zal er toch maar enkelen opnoemen, Fats Domino, SRV, Muddy Waters, Tina Turner. Natuurlijk was elke song die hij hier bracht een klassieker, ‘Mannish Boy’ , Pay bo Diddley’, Can’t Judge A Book’ en ga zo maar door, werden luidkeels meegezongen door een volle tent. Verder had hij het ook over waar de blues allemaal om draait bij hem, muziek brengen en ondertussen in de ogen van de mensen kunnen kijken. Dus vroeg hij ook om veel licht zodat hij iedereen goed kon zien. Na nog even zijn eerste passie , nml. De drums, te hebben gedemonstreerd was helaas dit feestje afgelopen. Maar geen nood, het feest werd vlug verder gezet door Nederlands trots in dezer dagen Cuban Heels (http://www.cubanheelsmusic.com/) . Hun rechttoe rechtaan blues zorgde er snel weer voor dat de tent in lichterlaaie stond. Hun ruwe blues voorzien van grommende vokalen , snijdende gitaarsolo’s en dampende bluesharp zijn momenteel zowat nummer één in Nederland. Heel de tent kent dan ondertussen ook wel nummers als ‘Let’s Get High’ en, ‘Over The Hill’ . Jan Hidding en de zijnen hebben dit 2daagse feestje met Brio afgesloten. Hieruit kan ik besluiten dat Moulin met deze affiche bewijst over voldoende klasse te beschikken uit eigen stal. De 22ste editie was over de hele lijn geslaagd te noemen met weer enkele verrassingen die me nu al doen watertanden naar volgend jaar. Chapeau Moulin.
Alle foto's op : http://ladyblue.myphotoalbum.com/albums.php