Duvel Blues 2007

Een nieuwe locatie maar wij kunnen niet vergelijken met de vorige, wel kunnen we jullie vertellen dat deze locatie uitstekend geschikt is voor een festival als Duvel Blues(http://users.pandora.be/gustmeeus/index.htm). Een historische achtergrond, een zeer gezellige schuur voor de optredens tussen deze van het grote podium in en je kan er zelfs gezellig aan een tafeltje in openlucht genieten van een drankje of een hapje. De weergoden waren ons de helft van het festival goed gezind, daarna viel de regen uit bakken uit de lucht maar geen nood, alle ging door in een grote tent of eerder genoemde schuur. The Big Four (http://www.big-four.com/) kregen de eer deze 7de editie in gang te stampen en dat deden ze met brio. Hun muziek lokte dadelijk al heel wat volk de tent in. Nummers als ‘Who’s Got The Key’ , ‘It Had To Be You’ en ‘Old Saxophone’ deden z’n werk en vlug zag je mensen dansen. We kregen mooi gesoleer te horen van JB op sax, Mo Gomez op gitaar en Basie J. op piano. Het publiek vroeg al dadelijk voor meer maar door het strakke tijdschema dat diende gevolgd te worden kon er geen bisnummer af. Hierna was het tijd om een eerste keer af te zakken naar de Tiendenschuur voor een optreden van loner Catfish Keith (http://www.catfishkeith.com/). Een 45 jarige blueszanger die het publiek weet te entertainen met enkel zijn slidewerk, voetengestamp en zijn warme krachtige stem. Kon hij mij de eerste keer niet echt bekoren, zijn 2de optreden later op de avond deed dat wel. En dit had helemaal niets te maken met het feit dat Allround rootsmuzikant Guy Forsyth even mocht mee aantreden, neen, dit zorgde enkel voor nog meer vuurwerk in het spel van deze Catfish Keith. De volgende naam in de tent heb ik ondertussen reeds verklapt, niemand minder dan Guy Forsyth (http://www.guyforsyth.com/), een man die je niet in één hokje kan en wil plaatsen. De man is onlangs voor het eerst vader geworden en dat straalde hij ook precies uit. Een optreden van Guy is steeds weer een belevenis, de manier waarop hij energieke songs als ‘Don’t Turn Me In’ afwisselt met gevoelige songs als ‘Brand New Day’ om dan weer over te stappen naar een crooner als ‘Mona’ is niet velen gegund. En op Duvel Blues mochten we voor het eerst in België ook genieten van enkele songs op de akoestische gitaar en een mini dobro. Guy Forsyth trok zowat alle register van de roots open en verraste ons regelmatig. Natuurlijk zullen er ook weer puristen zijn die vinden dat hij teveel experimenteert maar zouden Robert Johnson , Albert King en andere groten dat ook niet gedaan hebben mochten ze de mogelijkheden hebben gehad? En natuurlijk, tot spijt van wie het benijdt, mochten we ook weer getuige zijn van hoe mooi hij de zaag bespeeld. Guy Forsyth is een muzikant die meer dan alleen traditionele blues brengt en zo mogen er wat mij betreft meer artiesten geboekt worden op Belgische festivals. Dit was een eerste hoogtepunt dat volgens mijn bescheiden mening te vlug voorbij was. Vervolgens trok de massa weer richting Tiendenschuur voor een optreden van het Zwitserse Hell’s Kitchen (http://www.darksite.ch/hells-kitchen), een drietal dat vooral opvalt door hetgeen de drummer benut als attributen en instrumenten. Vuilnisbakken, wastrommels, keukenopkloppers etc zorgen voor een wel apart geluid bij dit trio. De organisatie heeft hier een risico genomen en is zeker niet bedrogen uitgekomen want we kregen hier een klasse muzikale set te horen. Een band die wat mij betreft zeker ook had kunnen overtuigen in de tent. Hun set bestond voornamelijk uit nummers van hun eerste 3 cd’s al hoorde ik ook een nieuwe song genaamd ‘Medicine Blues’. Hierna was het tijd voor een grote meneer die al menig award als beste bluesgitarist in de wacht wist te slepen. Niemand minder als Otis Grand met zijn Big blues Band (http://www.otisgrand.com/) mochten het podium betreden en dat heeft het publiek geweten. De tent zat barstensvol, voor mij een teken dat iedereen goed wist wat hen te wachten stond. Negentig minuten onvervalste blues van een man die de touwtjes perfect in handen heeft en zijn band naar menig hoogtepunt voert. Als gast op de vokalen had Otis Grand niemand minder dan Jimmy Thomas uit Mississippi bij. O.k. de man mag dan wel al op leeftijd zijn maar hij weet het nog perfect te brengen. Songs als ‘Surely’ en ‘All Your Lovin’ gingen erin als zoete broodjes en werden luidkeels meegebruld. Niet alleen Otis schitterde op gitaar maar ook kregen we een mooie solo te horen van Lee Badau op tenorsax en Matt Empson op piano. Het enthousiasme dat van deze grote meneer en zijn band afstraalt is onmogelijk tegen te houden en bevangt het publiek telkens weer. We mochten ook weer genieten van hoe Otis Grand met zijn gitaar door het publiek wandelde en zelfs een vrouwtje tussen hem en gitaar innam om dan rustig verder te soleren. Otis Grand is en blijft één van de weinige Engelse bluesmuzikanten die vasthoudt aan de oude traditie van de blues en hier met brio in slaagt. Na het massaal gevraagde bisnummer mochten we weer even tot rust komen op de warme klanken van Catfish Keith, zoals eerder al vermeld nu met aan zijn zijde Guy Forsyth. Omstreeks middernacht was het dan tijd voor de afsluiter, een band die al 30 jaar wereldwijd de podia bestijgt onder de naam Nine Below Zero (http://www.ninebelowzero.com/). Voor wie het nog niet mocht weten, deze band is afkomstig uit Groot Brittannië en dat mochten we vlug weten. Het volume werd precies maximaal naar rechts gedraaid en loeiharde bluesrock werd ons voorgeschoteld. Maar de heren zijn professioneel genoeg om regelmatig wat gas terug te nemen en het publiek te bekoren met een soft blues als ‘The Blues Moved in When You Moved Out’. Verder ook nog een klassieker als ‘Lola’ van The Kings en ze hadden het publiek op hun hand. Met nog een rit van ruim anderhalf uur voor de boeg besloten we het hiermee af te sluiten. Op de terugweg waren we het met z’n vieren eensgezind, dit was een zeer geslaagde editie, topaffiche met veel variatie en klasse locatie. Chapeau voor Gust en zijn kornuiten en op naar de volgende editie.
Blueswalker
Meer foto's : http://ladyblue.myphotoalbum.com/albums.php

Moulin Blues, Ospel 2007

Moulin Blues te Ospel 2007 Het is nu zondag 6 mei en half zes ‘s avonds, hoog tijd om mijn verslag hier neer te zetten. Vrijdag omstreeks kwart na vijf vertrokken m’n partner (Lady Blue) en ik richting Ospel (http://www.moulin.blues.nl/) , we hadden er al een hele week naar uitgekeken en er zin in. Het weer beloofde gunstig te blijven tot zondag al moet ik zeggen dat het ’s avonds aan de frisse kant was. Maar goed, omstreeks tien voor zeven kwamen we aan en ik moet zeggen dat de tent al behoorlijk vol zat. Chris Zales (http://www.chriszalez.com/) , mij totaal onbekend , was al volop bezig en ik was aangenaam verrast van deze mix van texmex, cajun en zydeco. Alles werd op een heel frisse manier gebracht met veel ruimte voor samenzang. Zowel de band als het aanwezige publiek hadden er blijkbaar zin in wat resulteerde in een gezellig vroeg feestje. Daarna was het de beurt aan Danny Bryant’s RedEyeBand (http://www.redeyeband.co.uk/), deze band uit Groot Brittannië afkomstig breng stevige blues-rock en is nu niet dadelijk my cup a tea. Als je weet dat meneer Walter Trout op zijn laatste live-cd heeft meegedaan dan weten jullie wel uit welk vaatje deze Danny Bryant tapt. Het publiek kon zijn heavy blues blijkbaar wel smaken en dus is mijn mening hier van weinig tel. De eerste verrassing van dit weekend was voor mij Los Lobos (http://www.loslobos.org/) , een band die al meer dan 30 jaar on the road is. Ik heb me eigelijk nooit voor deze band geïnteresseerd ,voornamelijk door het feit dat ik ze enkel kende van hun grote hit ‘La Bamba’. Maar wat de heren hier vanavond neerzette was pure blues en ik stond dan ook regelmatig met m’n mond open naar dit feestje te kijken. Hoewel deze band uit vier leden bestaat hadden ze voor dit feestje ook nog een extra muzikant bij op keyboard en sax. De zanglijnen werden afgewisseld door David Hidalgo en de Mexicaan Cesar Rosas maar beiden klonken subliem. Ook de mooi en regelmatig uitgesponnen gitaarsolo’s konden mij meer dan bekoren. Natuurlijk heb je altijd een deel publiek want hen , net als ondergetekende , enkel kent van die eerder genoemde hit. Via de website van Moulin Blues konden mensen ook een verzoeknummer aanvragen en ik ben er zeker van dat die hit er regelmatig bijzat. Dus als bisnummer schalde La Bamba uit de boxen en mochten een aantal verkozenen uit het publiek het feestje delen met de band on stage. Al snel kropen er meedere mensen op het podium en moest de band zich terugtrekken tot achter de drums waar we ze door de dansende massa niet meer zagen. Maar ze zullen we genoten hebben van dit feestje net als de meeste aanwezigen. Als afsluiter voor de vrijdagavond had de organisatie niemand minder dan Rod Piazza & The Mighty Flyers (http://www.themightyflyers.com/) gekozen, dit vooral ook omdat deze mondharmonicavirtuoos en band tien jaar geleden hier ook al eens gezorgd had voor een heus feestje. Al snel trapte Rod, z’n vrouw Honey en band het feestje nog een versnelling hoger. Met nummers als Hipshake , Stranded en Hoodooed man was dit niet moeilijk. Natuurlijk mocht ook het interactieve nummertje van Honey op de toetsen samen met de drummer niet ontbreken. Iedereen hoort ondertussen wel te weten dat deze dame aardig overweg kan met het keyboard, niet alleen met haar handen maar ook met haar voeten. De orientaal uitziende gitarist mocht ook een nummer brengen en ook hij beschikte over een paar goede stembanden. Even later duikte Rod Piazza het publiek in en werd de menigte nog enthousiaster. Ondertussen was het al dik over één uur en wetende dat we nog een hele rit voor de boeg hadden en morgen nog een zware dag zou worden, reden we gezapig voldaan richting huis. De zaterdag werd een dag met winst voor de Nederlanders,zowel opener als afsluiter kwamen uit de eigen bluesstal. The Electrophonics (http://www.electrophonics.nl/) mochten met hun aanstekelijke jump blues en swing het feest van zaterdag in gang trappen. Wat me dadelijk opviel was dat de tent op dit vroege uur al goed gevuld zat en ik zag deze editie ook veel meer Belgen dan andere jaren. Een schitterend optreden mochten ze meebeleven van de eerste Nederlandse band die duidelijk weet hoe een feestje te bouwen. Alhoewel ik persoonlijk vond dat frontman Stephan Hermsen wat te energiek over het podium ging en daardoor wat weinig adem over hield voor de stem. Maar we hebben hier te maken met een band vol klasse muzikanten die zeer zeker nog hoge toppen gaan scheren, een eerste bisnummer mocht dan ook niet uitblijven. Daarna was het de beurt aan het Britse trio onder leiding van Scott McKeon (http://www.scottmckeon.com/) . We hadden deze 20 jarige Brit onlangs nog aan het werk gezien te Wuustwezel. Daar kon hij mij wel bekoren, te Ospel kwam het mij over alsof ik het allemaal al meermaals had gezien. Powerblues met als voorbeelden Jimi Hendrix , SRV en natuurlijk Rory Gallaghar. Ik kreeg ook de indruk dat hij niet echt het publiek kon bekoren deze namiddag. Een rustpose werd ingebouwd na al dit geweld en die pose werd gevuld door de boogie-woogie piano van Gene Taylor (http://www.gene-taylor.com/) en bluesharp van James Harman (http://www.jamesharman.com) . Beiden al jaren bevriend met elkaar en dat was ook duidelijk te zien on stage , hoe ze samen hun Whisky deelden en gezapig afspraken welk het volgende nummer was dat ze gingen spelen. Maar éénmaal het nummer ingezet werd het vuurwerk, van zowel Gene op Piano als James op bluesharp. Enkele pareltjes die ze ons brachten waren ‘Before You Acuse Me’ en Blue Moon’. Als er momenteel één iemand is die weet hoe blues-rock hoort te klinken dan is het volgens mij toch Rob Tognoni (http://www.robtognoni.com/) . De eenvoudige bezetting van drums, bas en gitaar doet het hem keer op keer. Stuwende ritmes die elk nummer naar een hoogtepunt begeleiden waar de snijdende gitaarsolo’s van Rob prima tot hun recht komen. Regelmatig grooven en muzikale arrangementen tussen gitaar en bas waren hier namiddag de boodschap. Nummers als ‘Shoot,Shoot,electrocute’ , ‘Drink Jack Boogie’ en ‘Hey Joe’ gingen er bij velen in als zoete broodjes. Van Jj Grey & Mofro (http://www.mofro.net/) had ik eerlijk gezegd nog nooit gehoord maar voor mij waren ze ongetwijfeld de verrassing van deze editie. Hun manier van verfrissende blues met invloeden van soul,grunge en rock zorgden bij velen op de weide voor openstaande monden en blikken van ‘het moet niet altijd 12 maten zijn’ om goed te zijn. We kregen veel werk te horen van hun nieuwste cd Country Ghetto, songs die de problematiek op wereldvlak niet uit de weg gaan.Hier stond verder ook een band die heel goed weet hoe regelmatig een song naar een hoger level te voeren. Daar waar Daryl Hance eenvoudig en bijna geïsoleerd van de band op een stoel zijn ding deed, ging Jj Grey dan weer regelmatig heftig te keer op gitaar, bluesharp of piano. Verder ook niets van lof over Adam Scone ( Hammond en Bass ) en George Sluppick ( drums) over de manier hoe ze regelmatig de songs uptempo feel gaven. Dit is een band waar we zeker nog veel van gaan horen in de toekomst. Stond de tent al de hele namiddag goed gevuld, bij volgende dame Betty Lavette (http://www.bettyelavette.com/) barste ze bijna uit haar voegen, als je dat al kan schrijven van een tent. Deze toch al vrij rijpe dame weet als geen ander hoe een publiek te bespelen,afwisselend met uptempo en dan weer rustige songs loodste ze band en publiek naar meerdere hoogtepunten. Met een ode aan de beste songwriter ooit, volgens Betty is dat Dolly Parton. Nummers als ‘Serves Him Right’ , ‘My Man’ en ‘I’m Holding On’ , waarschijnlijk door iedereen gekend passeerden de revue maar doorstonden nog steeds de tand des tijds. Betty Lavette mag dan al bijna 61 jaar zijn, aan haar manier van hoe zij over het podium beweegt zou je het niet zeggen. Een dame die zeer zeker niet mocht ontbreken op deze editie. Omstreeks 22:15h was het dan tijd voor een echte levende legende, niemand minder dan Bo Diddley (http://members.tripod.com/~Originator_2) . Ondertussen al 79 jaar maar toch nog actief on the road en dit tegenwoordig samen met The Debby Hastings Band. Iedereen hoort vereerd en gelukkig dat ik zo’n legende levend mag ontmoeten. O.k. de man is dan ondertussen wel te weten dat hij de uitvinder is van wat velen noemen de ‘Junglebeat’. Al vanaf de eerste tonen scandeerde het publiek luidruchtig ‘Hey Bo Diddley’. Even voelde ik me zeer niet meer de jongste en kan niet meer wat hij vroeger kon maar alleen al het vuur in zijn ogen spreekt boekdelen. Als hij dan ook nog tijdens een song begint op te noemen met welke groten hij het podium in het verleden heeft mogen delen werd het publiek zowat wild en kreeg ondergetekende even kippenvlees. Ik zal er toch maar enkelen opnoemen, Fats Domino, SRV, Muddy Waters, Tina Turner. Natuurlijk was elke song die hij hier bracht een klassieker, ‘Mannish Boy’ , Pay bo Diddley’, Can’t Judge A Book’ en ga zo maar door, werden luidkeels meegezongen door een volle tent. Verder had hij het ook over waar de blues allemaal om draait bij hem, muziek brengen en ondertussen in de ogen van de mensen kunnen kijken. Dus vroeg hij ook om veel licht zodat hij iedereen goed kon zien. Na nog even zijn eerste passie , nml. De drums, te hebben gedemonstreerd was helaas dit feestje afgelopen. Maar geen nood, het feest werd vlug verder gezet door Nederlands trots in dezer dagen Cuban Heels (http://www.cubanheelsmusic.com/) . Hun rechttoe rechtaan blues zorgde er snel weer voor dat de tent in lichterlaaie stond. Hun ruwe blues voorzien van grommende vokalen , snijdende gitaarsolo’s en dampende bluesharp zijn momenteel zowat nummer één in Nederland. Heel de tent kent dan ondertussen ook wel nummers als ‘Let’s Get High’ en, ‘Over The Hill’ . Jan Hidding en de zijnen hebben dit 2daagse feestje met Brio afgesloten. Hieruit kan ik besluiten dat Moulin met deze affiche bewijst over voldoende klasse te beschikken uit eigen stal. De 22ste editie was over de hele lijn geslaagd te noemen met weer enkele verrassingen die me nu al doen watertanden naar volgend jaar. Chapeau Moulin.
Alle foto's op : http://ladyblue.myphotoalbum.com/albums.php

Nacht van de Blues

De Nacht van de Blues:
Het stond al aangekondigd op hun site (http://www.boozebrothers.be/) , wegens werken omleiding. En het werd dus even zoeken want de heren van de wegwerkzaamheden vonden het blijkbaar niet nodig om wegomleggingsborden te plaatsen. Zo kwamen we aan omstreeks 20:35h en was de eerste band al uit de startblokken geschoten. We hadden de eer kennis te mogen maken met een lokaal trio genaamd Jack McLain (http://www.jackmclain.be/) . Het betrof hier drie jonge gasten die een mengeling van blues, rockabilly en rock brachten. Het was voor de gasten blijkbaar nog wat wennen op zo’n groot podium want ze stonden als achter hun microstatief genageld. Muzikaal klonk het dan weer wel allemaal naar behoren en denk ik dat dit trio toekomst heeft. Na een vrij snelle ombouw van het podium gooide technische problemen met de versterkers van Scott McKeon (http://www.scottmckeon.com/) zomaar even 20 minuten roet in het eten. Met enig sarcasme werd hij dan ook aangekondigd als zijnde jonger dan zijn materiaal ;-) . Deze uit Engeland afkomstige band staat onder leiding van de wel zeer jonge Scott McKeon en ook zijn 2 kompanen zagen er nog vrij jong uit. Maar het vuurwerk dat ze brachten zorgde voor een eerste al vrij vroege verrassing. Wat Scott op gitaar doet is in één woord schitterend te noemen. Veel up-tempo blues maar er werd ook tijd gemaakt voor een slow blues in de stijl van SRV. Wat me ook opviel was de drums, een basdrum, floortom en snaardrum aangevuld met hihat en 2 cymbalen. Maar hoe de drummer deze bespeelde getuigde van talent. We werden dan ook regelmatig getrakteerd op knap samenspel van zowel Scott als Ben Jones achter zijn povere drums. Laat ik zeker ook niet vergeten de energieke ‘spring in ’t veld’ bassist Geoff Lai te noemen. Hij grungede alsof zijn leven ervan af hing. Hier gaan we nog meer van horen in de toekomst. Het leek wel of de verrassingen in Wuustwezel voor het rapen lagen want met Louis King (http://www.louisking.com.au/) kregen we verrassing twee reeds voorgeschoteld. Het is niet evident een band te vinden die blues mengt met rockabilly en daar dan ook nog met brio in slaagt, Louis King en de zijnen lukt dit wel. En al van bij het eerste nummer werd ons duidelijk dat we hier te maken hadden met een rasentertainer eerste klasse. In een mum van tijd had hij de volle zaal,inclusief het balkon, op zijn hand en mocht het publiek regelmatig actief meewerken aan zijn show. Elk nummer van zowel zijn twee vorige als nieuwste cd ging erin als zoete broodjes. De gekke bekken en grappige teksten zijn zowat het handelsmerk van deze uit Australië afkomstige Louis King. Een band die men wat mij betreft meer naar België mag halen. Ondertussen was de zaal goed vol gelopen en zag je meer en meer vetkuiven en Seatsniffers fans (http://www.seatsniffers.be). Omstreeks 23:30h mochten Barrence Whitfield en The Seatsniffers aftrappen en al dadelijk stonden voor het podium een schare van ‘die hard’ fans. De schreeuwende springmuis Barrence Whitfield (http://wwww.barrencewhitfield.com) zweepte het publiek zodanig op dat het bijna aan het pogoën ging. Lady Blue werd enkele keren bijna platgedrukt tegen het podium en kreeg zelfs enkele rake elleboogstoten van een zulk enthousiast publiek dat eigelijk wilde zeggen “ dit is ons feestje”. M.a.w. heb je geen vetkuif of kledij uit de jaren vijftig blijf hier dan weg. Een fototoestel is te duur om zomaar even te laten vernielen en dus besloot ik Lady Blue uit die wilde massa te bevrijden wat me niet echt in dank werd afgenomen en zelfs afliep met dreigementen. Sorry maar we doen dit als hobby en de fotograven zijn meestal na +/- 10 minuten voor het podium weg. Ondertussen was voor ons de sfeer verpest en hadden we er geen zin meer in. We zijn er zeker van dat Blues Lee (http://www.blueslee.com)een waardige afsluiter was aangezien we hen al meermaals een hele zaal naar de hand hebben weten zetten. Besluit : De 22ste editie van Nacht van de Blues was geslaagd met 2 schitterende uitschieters, nml. Scott McKeon en Louis king. De organisatie was top en treft totaal geen schuld aan het gedrag van een groepje té enthousiaste die hard fans van Barrence Whitfield. Alle foto’s : http://ladyblue.myphotoalbum.com/albums.php