(Ge)Varenwinkel 2010 vrijdag

Een festival waar we ook elk jaar weer naar uitkijken is dat van (Ge)Varenwinkel en wel om verschillende redenen. Het is er altijd gezellig, de bands kom je niet overal tegen en het is meestal ook stralend weer. Maar vooral ook omdat hier een boel mensen elk jaar weer alles geven voor een goed doel en dat doel is dit jaar Pinocchio, een organisatie die zich inzet voor help en steun aan verbrande jongeren en kinderen. Alle factoren kloppen ook dit jaar behalve dan het stralende weer maar dat was het afgelopen jaar wel op meer festivals de spelbreker.
Wegens de dagtaak kwamen we helaas vrij laat toe en konden we nog net enkele nummers meepikken van Blues Conspiracy, een lokale band die volgens mij de tent al vroeg deed vollopen. Geen wonder want hun muziek klinkt lekker bluezy en vettig waar dat zo hoort, niet moeilijk met een strakke ritmesectie, 2 klasbakgitaristen en een zanger met een stem door schuurpapier gehaald. Wat heb ik nog onthouden, een bewerkte versie van “The Thrill Is Gone” en dat ze zo vroeg op de avond het publiek al konden doen meezingen op “Got My Mojo Working”. Een band om in de gaten te houden!

Blues Conspiracy from Blues Walker on Vimeo.

Een band die de laatste jaren ook niet meer zo dikwijls ons landje aandoet is Omar & the Howlers en dus zorgt het plaatsen van zulke namen op je affiche voor een extra toeloop. Ik zag dan ook heel wat mensen die fan waren van deze artiest. Omar begon volgens mij aan zijn gig een beetje op automatische piloot maar naarmate de set vorderde kwam hij toch meer los.

Omar & The Howlers from Blues Walker on Vimeo.

Om dag 1 af te sluiten koos de organisatie één van de bluesvaders uit de States nml. Big Pete Pearson bijgestaan door The Gamblers uit Italië. En dat was ook al een zeer goed keuze want op een mum van tijd had hij heel de tent op z’n hand. Natuurlijk passeerde er veel songs uit zijn laatste CD The Screamer maar ook songs als “Don’t Mess With Me” en “The Highway Is Like A Woman”. Maar hij vergat ook niet even stil te staan bij de verjaardag van zijn uitstekende gitarist. Trouwens niet enkel een pluim voor de gitarist maar de hele band die hij bij had verdiende meer dan een pluim. Stuk voor stuk klasbakken die gewoonweg aanvoelden waar Big Pete naartoe wilde. Chapeau !

Big Pete Pearson from Blues Walker on Vimeo.

In de Rootstown Tent was het dubbel prijs voor The wildcards en hun trouwe fans. Beide malen was er bijna geen doorkomen aan en beide malen zorgde Vince Lee en zijn kompanen voor een gezellig feestje. Met natuurlijk een resem songs van de nieuwe CD “When The Moon Shines Bright” en een dosis knappe solo’s aangevuld met nodige gekke bekken getrek.

The Wildcards from Blues Walker on Vimeo.

Dag 1 voorbij en buiten het weer (alhoewel het droog bleef) meer dan geslaagd.

Meer foto's : Lady Blue
Blueswalker

Blues Oan Daa Stoazze 2010 Zondag

De zondag waren we tamelijk vroeg op het plein, enkel hardwerkende medewerkers bezette reeds het plein. De 3de en helaas al weer laatste festivaldag werd ingezet met de gebruikelijke groepskreet “To Us, Damn few left”. Een vreemde uitroep als je ziet op hoeveel bereidwillige medewerkers deze organisatie ieder jaar weer opnieuw kan rekenen.
3 Braave Joenges mochten op deze laatste dag openen. Ik wist niet dat er nog zoveel bestonden. Traditionele blues met een Brussels dialectje, het is eens iets anders!
Nu, zoals mij iemand in het oor fluisterde, of ze nu in het dialect van Mississippi zingen of in dat van onze hoofdstad. Ik moet toegeven dat mij menige teksten ontgaan zijn. De deuntjes klonken me thans bekend in de oren en ik durf dan ook te zeggen dat vele klassiekers hier vertaald zijn naar het Brusselse. Ik kon hun muziek en de grappige anekdotes tussendoor zeker pruimen en wat mij betreft konden ze hier geen betere opener geplaatst hebben voor deze zondag.

De Brave Joenges from Blues Walker on Vimeo.

Zo vroeg op de dag al een heuse volksverhuising is zeker te verklaren door de aankomende volgende act, genaamd: "Blues Angels".

Een samenwerking tussen Nederland & België zorgt voor 5 talenten op 1 podium. Jan De Bruijn, op gitaar en zang zou volgens mij het hele plein al op z’n eentje kunnen entertainen maar hij mag dan ook nog eens rekenen op zus An, Pascal Michiels & Kathleen Vandenhoudt voor een sublieme vocale ondersteuning. Doe daar de “one man band” gerund door Peter van Bogaert bovenop en er is vuurwerk.
Vanaf de eerste noot vliegen ze erin, de vonk slaat over op volle Koning Albertplein. Het enthousiasme groeit naarmate hun set in tijd toeneemt. Afwisselend worden de vocalen voor rekening genomen en dan moet ik toch bekennen dat zowel de 3 dames als Jan aan elkaar gewaagd zijn en dat hun samenzang zorgt voor een heel mooi kleurenpalet aan klanken. Het publiek zingt luidkeels mee. Wat wil je met songs als “Let Nobody Drag Your Spirit Down” en de alom bekende “When Love Come To Town”. Superlatieven zoals legendarisch, memorabel, een opperste luistergenot zijn hier zeker op zijn plaats! Dit is voor mij zeker en vast één van de hoogtepunten van deze 10de editie. Je mag spreken van een heus gemis als je dit niet gezien of gehoord hebt.

The Blues Angels from Blues Walker on Vimeo.

Om deze 10de editie spetterend te beënidigen konden de dames en heren van Hamme rekenen op Lea Gimore, een Lady, die in de loop der jaren hun beste vriendin is geworden. Niet alleen de beste vriendin van de organisatie, ook vele toeschouwers aanzien haar ondertussen als een hartsvriendin. Lea had ditmaal gezorgd voor een heuse band om haar te begeleiden, niet enkel Marc Borms maar ook diens Broer Luc, bassist, drummer en saxofonist en een gitarist. Zowel gospelwerk als knappe bluessongs werden door Lea vol overgave en overtuiging gebracht waardoor je werd opgezogen door de sfeer. Stilzitten is geen optie meer. Zowat halverwege de set was even het moment aangebroken om de bezielers op het podium te roepen en die werden terecht in de bloemetjes gezet. Om daarna door te gaan met het oh zo mooi gebrachte “Hallelujah”, enkel begeleidt door Marc op de akoestische gitaar. Omstreeks 23h was het dan traditioneel tijd om even de hele organisatie en medewerkers tot voor te roepen en te bedanken voor de geleverde prestaties tijdens de songs ‘I Shall Not Be Moved”.

Lea Gilmore from Blues Walker on Vimeo.

10 jaar waarvan ondergetekende er al 6 heeft mogen meemaken en nog véél jaren hoopt te mogen meemaken. Ook deze 10de editie is voorbij gevlogen maar de organisatie heeft me al fluisterend beloofd om volgend jaar weer voor een geweldige affiche te zorgen. En hen kennende gaan we daar geen seconde aan twijfelen.
Bedankt voor 3 dagen muzikaal genot, aangename gezichten en no worries.
Bedankt 10 x bedankt !

Meer foto’s: Lady Blue
Blueswalker

Blues Oan Daa Stoazze 2010 zaterdag

Op dag 2 geen annulaties of andere onoverwinnelijke problemen uitgezonderd het weerbericht. Maar de traditionele kaars in de backstage deed z’n werk, waar het elders met momenten serieus water goot bleef het de hele dag droog op het Koning Albert plein.
De spits afbijten is nooit plezierig maar in Hamme is dat meestal geen probleem, zo mochten de mannen van Solid Jive zelf ontdekken. Zonder allures betreden ze het podium en palmden ze het publiek, dat mondjesmaat bleef toestromen, probleemloos in. Maar dat is niet moeilijk als je klasse covers afwisselt met knap gecomponeerd eigen werk. De stem van Dirk klinkt eerlijk en warm en zijn begeleidingswerk op zowel gitaar,dobro als bluesharp is subliem. En Joachim schudt zonder moeite de ene knappe solo na de andere uit zijn mouw, hij is serieus gegroeid sinds ik hem enkele jaren geleden zag. Voeg daar een ritmesectie aan toe die alles strak bij elkaar houdt en je zit als band gebeiteld. We kregen songs als “Key To The Highway” en “Spoonfull” tot zelfs een cover als “Blue Jean Blues” van ZZ Top. Maar ook mooie eigen songs als “Worried Husband Blues” en “Big Mistake”. Besluit, deze band hoor meer thuis op Belgische podia!

Solid Jive from Blues Walker on Vimeo.

Wie al veelvuldig de Belgische podia heeft betreden en dit nog steeds doet zijn de heren van The Seatsniffers. Hun rock ’n roll is dus tot in elke uithoek van België en ver daarbuiten gekend. Maar dat ze in Hamme een rasechte shuffle uit hun hoed toverden hebben heel wat die hard fans, die niet aanwezig waren, helaas moeten missen. Maar naast die shuffle kregen we die vette rock ’n roll waarvan we ze kennen. Songs als “Git R Done”, “Shakedown” maar ook de cover “Treat Her Right” vlogen ons om de oren.
Walter en de zijnen waren in topform en kregen naar het einde toe zelfs het publiek, dat al massaal toestroomde voor de volgende act, aan het dansen.

The Seatsniffers from Blues Walker on Vimeo.

Niet zo toepasselijk voor een bluesfestival is Boogie Boy maar in Hamme zijn ze niet bang van risico’s, dat hebben ze in het verleden reeds meermaals bewezen. En, hun gok was raak, ik heb nog nooit, in de 6 jaar dat ik hun festival bezoek, het plein zo vol weten staan.
Boogie boy had enkele bekenden mee gebracht en niet de minstens, Little Chris op gitaar, op drums Toto en van de bassist ontgaat me de naam. Boogie Boy greep terug naar een resem klassiekers zoals “Let The Goodtimes Roll” , “CC Rider” en “Soulman”. In een mum van tijd had hij heel het plein mee en begaf hij zich zelfs enkele malen tussen de menigte op dat plein. Hij mag dan al wat op leeftijd zijn toch weet hij nog heel goed wat feesten is en hoe een feestje te bouwen. Het hele plein werd zowaar een heus feestplein en zo werd dag 2 in stijl afgesloten. Nu op naar dag 3 en waarschijnlijk nog meer hoogtepunten.

Boogie Boy from Blues Walker on Vimeo.

Meer foto’s : Lady Blue
Blueswalker