Omstreeks 15h vertrekken we goed gemutst richting O. VL voor de 10 editie van Blues Oan Daa Stoazze. 2010 lijkt wel het jaar van de annulatie van bands tijdens festivals dit jaar. Niet alleen Hookrock kreeg ermee te kampen maar nu ook de mannen van Hamme. Hun eerste band The Jimson Weed annuleerden 2 weken voor datum en dus was het uitkijken voor een waardig vervanger. En die vervanger werd gevonden in onze, tot op heden nog, hoofdstad Brussel luisterend naar de naam Hobo Jungle. Deze band is eigelijk opgericht door Geneviève Dartevelle maar zelf is ze er na een tijdje uitgestapt. De band brengt vooral authentieke bluessongs en, ook al is het even wennen, de stem van Lawen Stark past hier uitstekend bij.. Ook al kregen ze de zon knal op hun voorhoofd toch gaven ze geen krimp en brachten ze ons een voortreffelijke set roots & blues. Nummers als “That’s All Right” van wijlen elvis tot een “This Is Hip” van John Lee Hooker schotelden ze ons voor en het voltallige, voor deze eerste dag, publiek genoot ervan met volle teugen. Ook nog even vermelden dat gitarist Pat Louis ook nog eigenaar is van een voortreffelijk paar stembanden. Zulke openers mogen er meer de revue passeren als je mijn bescheiden mening vraagt.
Als afsluiter voor de eerste avond had de organisatie gekozen voor een band die Not Johnny Cash was en dan liegen ze nog niet ook. Dat songs van Johnny Cash momenteel hip zijn zal bij velen wel al geweten zijn, het plein stond dan ook van voor tot achter en van links naar rechts goed vol. En op het podium schudden ze zowat elke bekende song van Johnny Cash uit hun mouw, alleen kreeg ik de indruk dat er wat weinig enthousiasme te bespeuren was maar dat kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben. Want de organisatie van blues Oan Daa Stoazze gaat niet over één nacht ijs als ze iets boeken. Ze gaan dan zeker de band enkele malen live bekijken en pas dan valt hun beslissing. Dus ik vermoed dat de heren & dame van Not Johnny Cash een “not” day hadden, misschien vanwege pas terug van vakantie of na een drukke werkdag. In elk geval geef ik hen het voordeel van de twijfel en ben ik benieuwd naar een volgend optreden van hen. Backstage vernam ik nog dat deze band nog maar een klein anderhalf jaar samen speelt en dat zetten ze toch al een puike prestatie neer. Het publiek en wij inclusief hebben in elk geval genoten van een geslaagde eerste dag.
Voor de 7de editie van Hookrock heeft de organisatie gekozen voor een ietwat andere aanpak.
De country - en linedanceliefhebbers krijgen vanaf nu hun eigen vaste stek op de vrijdagavond.
Dit betekent dat er op de zaterdag ruimte vrij komt en die ruimte wordt ingevuld door enkele Rock ‘a’ Billy acts.
De 1ste act die mocht openen waren de uit Gierle afkomstige Buckshots en ze hadden in elk geval geen last om als opener te fungeren. Hun aanstekelijke samenzang mag zeker als één van hun troeven worden genoemd. Maar ook de pedalsteel is een extra troef die mee werkt aan het creëren van een eigen sound.
Af en toe werd het podium opgesmukt met de mooie vertoning van Els Oostvogels maar Els kon ook zingen en dat mocht ze enkele malen bewijzen.
Als 2de en voor het 1ste in België waren de jonge gasten van Rock ‘n’ Feller uit Duitsland aan de beurt. Met een gemiddelde leeftijd van 20 jaar hadden ze toch heel wat potentieel in hun bagage. Niet voor niets dat ze af en toe vergeleken worden met de Stray Cats, ze brachten dan ook enkele songs van hun idolen. Maar ook een cover van CCR werd ten tonele gevoerd. Al bij al maakten deze jonge gasten helemaal geen slechte invloed en is er zeker een toekomst voor hen weg gelegd.
Uit Nederland kwamen de Eightball Boppers en zijn kregen de eer om het Rock ‘a’ Billy gedeelte af te sluiten. Persoonlijk vond ik dat de heren van deze band een beetje teveel naast hun schoenen liepen. Voor niets nodig heren, it’s only music, nothing less and nothing more. Voor mij het ideale moment om even de innerlijke mens te spijzen.
Ook even een positieve noot posten voor de band White Falkon want zij zorgde voor de gevarieerde pauzemuziek tussen alle bands door. Ze deden dat goed maar soms ook wat té luid helaas. Waar velen, samen met mij, hadden naar uitgekeken mocht niet zijn. Tollos, de nieuwe band rond ex-leden van The Slimehunters en The Belvederes konden niet aantreden daar hun zanger Peter Jacobs afgelopen dinsdag een hersenbloeding heeft gekregen. We wensen hem in elk geval een spoedig herstel.
Ter vervanging had de organisatie nog vlug de jonge wolven van The Rhythm Chiefs kunnen optrommelen en zij gingen gretig in om dit aanbod. Alles lekker dicht bij mekaar op een goede vierkante meter en knallen maar. Zelfs Maurizio Pugno heeft enkele songs vooraan in de tent vol verbijstering staan kijken naar wat dit jonge trio teweeg bracht. Ze hadden er weer zin in en toch was het weer net iets anders dan hun optreden te Moulin blues enkele maanden terug. O.k. hun stijl is wat veranderd door de jaren en dat lijkt me niet meer dan logisch want stilstaan is achteruit gaan toch? In elk geval konden we voor het 1ste spreken van wat movement voor het podium en konden we concluderen dat de bluesliefhebbers stilaan begonnen binnen te sijpelen.
Guy Forsyth liep backstage al enkele uren rond en had er volgens mij duidelijk zin in. Dit verkondigde hij dan ook al snel en mee bedankte hij ons omdat ervoor gezorgd hadden dat het weer van zijn thuishaven aanwezig was. En niet alleen het weer was van de partij maar ditmaal had hij ook z’n eigen band bij en dar zorgde met momenten voor meer ruimte tot improvisatie. Persoonlijk vond ik de regelmatige omwisseling tussen basgitaar en bombardon van Will Landin vrij uniek en aangenaam om naar te luisteren. Er passeerden vooral songs van de laatste 2 albums maar toch ook wat ouder werk zoals “Taxi” , “Mona” en “Adam’s Rib” . Dit was zeker en vast een eerste hoogtepunt te noemen en het begin van nog meer.
Nog meer kwam er vlug onder de naam Eddie “C” Campbell, de man die ons terug mee nam daar de roots van de blues. Het was ongeveer 15 jaar geleden dat deze artiest nog op een Belgisch podium stond en velen in het publiek genoten dankbaar van zijn optreden. Rondom zich had hij gezorgd voor enkele muzikanten van Franse origine en hier en daar zat het nog niet echt snor maar dat is muggenziften. Met volle teugen zag ik mensen genieten en dansen op de bluezy tonen en het verfijnde gitaarwerk van Eddie “C” Campbell. En ook van klassieke covers als “Sexmachine” en “Summertime” genoot de massa volop. Dit was zeker een schot in de roos te noemen en voor herhaling vatbaar.
Headliner Jason Ricci liet een 2 weken voor het festival verstek met als boosdoener het uit elkaar vallen van zijn band. Daar sta je dan als organisator, wat nu gedaan zouden velen denken. Maar niet Yvan, hij toverde vanuit Italië Maurizio Pugno & band te voorschijn. “Wie?” zal menig iemand roepen want deze man is nu niet dadelijk zo gekend bij het grote publiek hier. Maar toch even vermelden dat hij al met vele groten het podium mocht delen en onlangs nog uitgeroepen werd tot de nr 1 bluesgitarist in eigen land. En hij bracht mee Egidio “Juke” Ingala, voorheen actief bij dirty Hands uit Italië, en ook een primeur voor België. We mogen gerust zeggen dat dit een waardige vervanging was voor Jason Ricci, een totaal andere stijl maar zeer zeker ook gesmaakt door de nog vele aanwezigen. Egidio is zeker vocaal zeer sterk maar wat hij met de bluesharp doet hoort ook bij de term superklasse. En hij kon dan ook nog eens het publiek makkelijk op zijn hand krijgen. Het gitaarwerk van Maurizio was dan weer een welgekomen aanvulling op dat bluesharpwerk. Zijn gitaarwerk is toch een beetje typerend voor het meer uit het zuiden van Europa afkomstige gitaristenwereldje. Traditioneel maar toch met een knipoog richting rock, niet dat dit slecht is maar het klinkt herkenbaar. Beide solo-instrumenten kregen dan nog eens extra aanvulling van knap swing/pianowerk waarvoor Marco Meucci tekende.
En dit alles werd knap ondersteund door de betere ritmesectie uit Italië met op drums Giuliano Bei en op staande basgitaar Lucho Villani. Dit was in één woord schitterend te noemen of met een nog korter woord: AF!
Ondanks het feit dat de wet van Murphy serieus heeft huis gehouden in de affiche van dit jaar kunnen we toch zeggen dat diezelfde Murphy en zijn wet de duimen heeft mogen leggen. Hookrock heeft de strijd gewonnen en is met brio erin geslaagd alle euvels waardig te verslaan. Verder konden ze rekenen op een zwoele hoogzomerse zaterdag en een enthousiast publiek. Chapeau Yvan, Ronny, Nancy & de hele bende!! Op naar de volgende editie en misschien eens experimenteren met wat vroeger blues op het programma te plaatsen?
En op het podium schudden ze zowat elke bekende song van Johnny Cash uit hun mouw, alleen kreeg ik de indruk dat er wat weinig enthousiasme te bespeuren was maar dat kan natuurlijk ook aan mij gelegen hebben. Want de organisatie van blues Oan Daa Stoazze gaat niet over één nacht ijs als ze iets boeken. Ze gaan dan zeker de band enkele malen live bekijken en pas dan valt hun beslissing. Dus ik vermoed dat de heren & dame van Not Johnny Cash een “not” day hadden, misschien vanwege pas terug van vakantie of na een drukke werkdag. In elk geval geef ik hen het voordeel van de twijfel en ben ik benieuwd naar een volgend optreden van hen.
Backstage vernam ik nog dat deze band nog maar een klein anderhalf jaar samen speelt en dat zetten ze toch al een puike prestatie neer.
