Blues In Schoten

Dat de organisatie van Blues In Schoten een neus voor kwaliteit heeft dat hebben ze de afgelopen 6 jaar al bewezen. Dat deze 7de edtitie niet anders zou zijn durf ik jullie nu al te verklappen. Jan, Dirk en de andere medewerkers kozen ditmaal voor een opener die ervoor zorgde dat de zaal al van meet af aan goed gevuld zat.

Maar de mensen zouden zot zijn als ze niet vroeg genoeg afkomen om Chilly Willy aan het werk te zien. Zelf heb ik ze dit jaar al 3x aan het werk gezien en telkens op een andere plaats in de programmatie. En dat is nu net één van de sterke kanten van Chilly Willy, of ze nu worden gevraagd om af te sluiten, tussen in te spelen of te openen, elke keer weer spelen deze gasten met zoveel vuur en enthousiasme dat je als luisteraar automatisch mee op gaat in hun show. Chapeau gasten om deze aanstekelijkheid al bijna 20 jaar vast te houden. Ik zou zeggen doet da zeker nog eens zo’n 20 jaar.
Wie me wat kent weet dat ik een zwak heb voor o.a. blazers in een band, mijn andere zwakheden hou ik voor mezelf. Dus was ik benieuwd naar hetgeen The Smoky Midnight Gang ons zou presenteren, per slot van rekening zijn ze van eigen land en toch niet zo gekend hier, althans niet door ondergetekende. Achteraf beschouwd kan ik nu ook een beetje begrijpen waarom, hun muziek is af en stuk voor stuk zijn het goede muzikanten maar….. Ik mis interactie met het publiek, onderling hebben deze netjes in pak gestoken heren plezier al is het dikwijls overacting maar contact met het publiek………..no way. Misschien hoort dit zo in landen als Frankrijk en Zwitserland waar deze heren blijkbaar dikwijls vertoeven on stage, hier is het helaas niet zo. De songs die ze brengen zijn niet de minste en ook goed gebracht maar that’s dan ook it.
Geef mij dan maar Bas Papa, lekker funky, groovy blues van de bovenste plank en gebracht met een enthousiasme om U tegen te zeggen. Dat ze een thuismatch speelden mag geweten zijn want de meesten stonden zowat tegen het podium geplakt. Ik heb ze een 1ste maal aan het werk mogen zien tijdens het BRBF te Peer in 2007, ondertussen is deze band serieus gegroeid en dat kan ik alleen maar toejuichen. Alleen jammer dat we ze zo weinig mogen zien op de podia in de Benelux, komaan heren organisatoren, dit is superklasse. Een ritmesectie om duimen en vingers van af te likken, een gitarist die niet alleen knap met de snaren overweg kan maar ook nog over een strot beschikt om U tegen te zeggen. Verder een keyboardman die ervoor zorgt dat een ieder regelmatig de shivers krijgt en daarbij 2 blazers die dit hele gezelschap en hun doen nog eens extra in de verf zetten. En natuurlijk, last but not least, een zangeres die qua presence en overtuiging in mijn ogen serieus is gegroeid. Deze show was veel te vroeg afgelopen en smaakte naar meer.
Als kers op de taart had de organisatie gekozen voor iemand die, wat mij betreft, gerust wat meer naar ons land mag komen nml. Eugene “Hideaway” Bridges.

De man heeft een stem waar menig zanger stikjaloers op mag worden, van bas tot falset, hij tovert het allemaal tevoorschijn zonder veel moeite. Sterk beginnen met een lekkere uptempo song om daarna alle bandleden weer van het podium af te sturen en het publiek helemaal in je eentje in te palmen, het is niet iedereen gegeven maar meneer Bridges slaagt er keer op keer in. Niemand die ook maar één keer kon merken dat hij samen met z’n band al 7 dagen op rij ‘on stage’ stond. Het was voor mij ondertussen de 3de keer op een dik jaar tijd dat ik hen aan het werk zag en nog steeds kan hij mij betoveren. De, wat mij betreft, perfecte afsluiter.
De organisatie heeft knap werk geleverd en ik noteer alvast met stip de volgende editie in mijn agenda want ik ben er nu al zeker van dat het weer op en top af zal zijn. Chapeau heren en dames van Blues In Schoten.
Blueswalker
Meer foto’s : Lady Blue

Blues @ The Attic

Voor deze 6de editie koos de organisatie van http://www.atticblues.be/ om het op safe te spelen en hun gezellig warme zolder te ruilen voor een zaal te Herent, kwestie van geen last te krijgen met de hardhorige buren. Wat affiche betrof, hier heeft men niet gekozen om safe te gaan maar wel ruimdenkend en breed qua muzikaal scala. Als Limburgers mogen we wel trost zijn want maar liefst 4 van de 5 bands werden uit onze provincie gehaald, nog maar eens het bewijs dat er in Limburg talent zit en dat ze in Limburg actief bezig zijn met muziek.

De Limburgse Rhythm Beats mochten het feest in gang trappen en het viel me op dat ze, sinds de laatste keer dat ik ze zag, een muzkale wending hebben gemaakt. Een beetje ver weg van de blues en meer naar het straatje modern en jeugdig met links en rechts een knipoog naar Lenny Kravitz, zeker wat het gitaarwerk betreft. Toch een beetje opletten bij jullie nummerkeuze dat het niet te hoog gegrepen is voor de zangeres want zingen kan ze, dat heb ik al mogen horen. Maar bij de nieuwe nummerkeuze kwam haar stem regelmatig net wat te kort. Dat is geen ramp, ze is nog jong en haar stem, net als ze zelf, nog volop groeiende. Voor de rest, aanstekelijk, wervelend en vol enthousiasme gebracht.
Het aanstekelijke en enthousiaste was helaas wat zoek bij de heren van Bottle Nose, had dit te maken met het nog vroege uur of wat? In elk geval beheersen de mannen hun instrumenten goed, dat kan je zien en horen maar ze moeten alleen nog wat meer werken aan de covers die ze spelen naar hun eigen hand te zetten. Want als je Chicagoblues speelt dan moet je ervoor zorgen dat elke song die je speelt gespeeld wordt alsof het jullie eigen song is en niet zomaar even naspelen. Maar ik ben er zeker van dat Bottle Nose voldoende talent in huis heeft om hieraan te werken.
Links en rechts hoorde ik spreken over Howlin’ Bill en dat die ook zou komen maar dat was een missertje, het was niet Wim en Co maar die andere Bill, niet zo groot en toch noemen ze hem Big Bill. Al zo’n 30 jaar een traditie in Leuven en Vlaams Brabant en in héél Vlaanderen zullen ze zijn “Ene Me Hesp” wel kennen. Pure onvervalste boogieblues is waar Big Bill en zijn makkers voor garant staan en dit onder slecht één motto, “Genen Drank = Gene Klank”. Dit mag men gerust een eerste hoogtepunt noemen ook al was het de duizendste keer, toch vlogen de gensters er nog steeds vanaf alsof het verser dan vers is.
Vreemde eend in de bijt, die mogen er ook wel eens zijn toch? Ook al hoorde ik links en rechts een reactie als dit hoort hier niet thuis, toch kon je na afloop ook heel wat andere, meer positieve reacties horen. M.a.w. de keuze van Peter om Bacon Fat te boeken was gewaagd maar tevens geslaagd ! Ik kon het wel pruimen, zo’n powertrio, en dan vooral omdat elke song toch nog net voldoende gepolijst is om van te kunnen genieten. Ondanks wat wijzigingen in de bezetting blijft de formule bestaan en aanslaan.Alleen misschien wat minder hard want we wilen allemaal nog graag lang kunnen genieten van muziek toch?
Als afsluiter koos de organisatie voor nostalgie…….maar dan wel met een serieuze scheut moderne energie. Onze allereigen Voodoo Boogie kregen de eer om te fungeren als kers op de taart en dat deden ze met brio. Dat hun 1ste cd ondertussen al lang uitverkocht is mag eigelijk niemand meer verbazen en dat er binnenkort een 2de komt ook niet. Voodoo boogie is lekker genieten van klanken uit de jaren ’60 gedrenkt in een modern sausje. Maar zonder afbreuk te doen aan de kern, sterker nog, het is alleen maar een positieve toevoeging die de heren brengen. Helaas en wegens nog vroege verplichtingen op zondag waren we genoodzaakt het aangename feestje véél te vroeg te verlaten. Waarvoor onze excuses aan zowel de organisatie als Voodoo Boogie.
Maar de organisatie verdient zeker en vast een pluim, schitterende locatie, een goede neus voor muziek en aangenaam en fijne medewerkers.

Tot de volgende,
Blueswalker
Meer foto's : Lady Blue