MEENSEL BLUES - 22 MAART 2008

Organisator Rudi Koeckelberghs had weer voor een mooie afwisselende affiche gezorgd voor deze zesde editie van Meensel Blues. Het ontmoetingscentrum zat net vol genoeg om voor de goede sfeer te zorgen, zonder op elkaar gepakt te staan voor het podium en de bands die op de affiche stonden gaven de indruk dat we een prima avond tegemoet zagen, wat achteraf ook bewaarheid werd. We pleiten schuldig want we waren wat laat om de openingsact "Size Matters" hun ganse set te zien brengen, maar van wat we nog mochten meepikken van deze driemansformatie uit Landen was zeer overtuigend. Polly Wemans is een prima gitarist die zijn bijnaam "Dallas" alle eer aandoet en ons samen met bassist Marc Vandevelde en drummer Hans Frison hoofdzakelijk aanstekelijke Texaanse blues liet horen, waarbij de SRV invloeden nooit ver weg waren. Texas shuffles, boogies en slow blues werden afgewisseld met nummers van onder meer B.B.King en wat klassiekers, zoals van Robert Johnson. Zo kregen we onder meer “Mary Had A Little Lamb”, T-Bone Walker’s “Stormy Monday” en “Crossroads” op eigen manier gecoverd. Voor een band die nog maar anderhalf jaartje samen speelt, een overtuigende set die eindigde met een knappe versie “It’s My Own Business”. Zij komen er wel, Size Matters! Nu al Medium, binnenkort via Large naar Extra Large! Rootstime hoopt het voor deze jongens.

Vervolgens was het de beurt aan P. Vansant, meteen een voltreffer van formaat. Bijgestaan door 3 leden, de band Tusk, liet deze Leuvenaar ons horen dat ook in Belgie wel degelijk hoogstaande rootsmuziek gemaakt wordt. Met zijn prachtig doorleefde stem bracht hij ons een mooie combinatie van blues en singer-songwriter songs. “I’m A Survivor” zingt hij terecht in zijn openingssong, een stevige shuffle. Meester slidegitarist Dirk Lekenne zorgt hierbij voor de nodige prachtige gitaar accenten die mooi contrasteren bij de ruige rokerige vocalen van Peter. De nummers van P. Vansant combineren het beste uit de rootsmuziek tot een boeiend geheel, invloeden van de oude bluesmeesters, country en singer-songwriterstuff zitten in zijn songs tot een perfect geheel verweven. Hoogtepunten van dit meesterlijk optreden vermelden is moeilijk want van begin tot einde is de ganse set boeiend, maar “Stick With Me” en “The Point Of No Return” lieten me intens genieten. Als Geneviève Dartevelle, het Brusselse mondharmonicawonder bij op het podium uitgenodigd wordt krijgen we de bluesy afsluiter “No One Can Forgive Me” die hierdoor een extra sterke uitvoering krijgt. Klasse!


Kellie Rucker dan, klein maar fijn, zoals het spreekwoord zegt. De Texaanse kent haar vak, bijgestaan door The Hoodoogang, zonder “El Grande” a.k.a (onze) Blueswalker. Met zijn twee meter zou het contrast met Kellie waarschijnlijk wat groot geweest zijn, en nog een extra shouter zou bovendien ook van het goede teveel zijn. Vandaag vanaf de zijlijn dus voor “El Grande”. Ook stergitarist Fernando was er spijtig genoeg niet bij, een slepende ziekte heeft hem tijdelijk op een zijspoor geplaatst, maar wij hopen hem zo snel mogelijk weer bij The Gang aan het werk te zien om dat prachtige lap steel slidewerk weer te kunnen bewonderen. Get well soon, Fernando! Hij werd echter adekwaat vervangen door gitarist Herman Peters. Kellie ging sterk van start met “Ain’t It The Right One” en toonde onmiddellijk dat ze een echte meester op bluesharp is, haar ruige bluesy stemgeluid lijkt het best te omschrijven als Bonnie Raitt in overdrive. Het ene hoogtepunt volgde het andere op met onder andere “Ride Me”, het langzamere “Blues Is Blues” en “Ain’t Hit Bottom”, een drinking song. Een van de sterkste song van dit optreden bleef voor ons echter de boogie in echte “Hooker ’n Heat” stijl, “Cook For You”. Een hakkende, gortdroge en hechte ritmesectie en dito gitaar van Herman leggen de goede basis voor Kellie’s scheurende mondharmonica en “gritty” stemgeluid. Kippevel. “Tied Up, Tied Down and Twisted” nog zo ééntje, het gaat maar door tot het einde. Dit festival kan nu al niet meer stuk.

Chilly Willy, ja... wat moet je daarvan zeggen…Volop ambiance, okee, prima! Maar soms gaan de polonaises en het gehuppel op het podium ons net iets te ver, en non-stop covers van overbekende songs aan mekaar rijgen, ook niet echt iets voor de top act. Waar blijft het eigen werk? Hierdoor zit het ontgroeien van het coverband stadium er bij deze band precies nog steeds niet echt in na zoveel jaren. Spijtig, want zulke uitstekende muzikanten zijn tot meer in staat. Er zullen wel genoeg mensen in het publiek gestaan hebben die dit allemaal reuzeleuk en prachtig gevonden hebben, en als “ambiance” coverband zijn ze inderdaad niet te evenaren. De eerlijkheid gebiedt ons echter te zeggen dat we liever iets minder lol en iets meer muziek zagen, de enige kleine smet op een overigens perfect festival. Het zal wel aan ons liggen, zeker. Toch zorgde “Den Huibbe” nog voor het hoogtepunt door Kellie Rucker, Geneviéve en Cora Lee op het podium te roepen, hetgeen resulteerde in een apotheose die we niet vlug zullen vergeten. ”New Orleans” Huibbe werd door de drie vrouwen even in de vergetelheid gespeeld, en “Hip Shake“ bezorgde iedereen kippevel. Grandioos! Een hele mooie zesde editie van Meensel Blues, Rudi Koeckelberghs weet elk jaar weer betere bands in uiteenlopende stijlen te combineren tot een uiterst geslaagd geheel. Ik verklaar hierbij het seizoen voor geopend. Hopelijk kunnen we op elk festival deze zomer even tevreden terugblikken.

Meer foto's : Lady Blue

Dank voor het verslag: Rootstime Ron

Nacht v/d Blues

Ook hier kunnen jullie ons vinden.

Beste muziekliefhebber.
Nog minder dan 50 dagen en dan is er weer de jaarlijkse bluesklassieker in Wuustwezel. Kleinschalig, gezellig, goedkoop en een uitstekend internationaal programma zijn de vaste ingrediënten.
de 23ste editie van NACHT VAN DE BLUES woensdag 30 april 2008 Wuustwezel - België
metCERYS (B)THE BABOONS (B)BLUES CARAVAN Featuring: CANDYE KANE (usa) DEBORAH COLEMAN (usa) DANI WILDE (uk)THE MOFO PARTY BAND (usa)AYNSLEY LISTER (uk)
Alle info: http://www.boozebrothers.be/

Hookrock Indoor 2008

Hookrock Indoor 2008

Elk jaar weer zijn we blij wanneer Hookrock Indoor er weer aankomt, want dan weten we dat het festivalseizoen zo stilaan weer zijn intrede doet. Voor deze editie had de organisatie gezorgd voor 2 serieuze klasbakken bands. Bands die het zeker ook goed zouden doen op de festivaleditie van Hookrock. Omstreeks 20:15h kwamen we aan en zo hadden we ook nog even de tijd om enkele van onze collega-reporters en fotografen te begroeten. En blijkbaar waren niet alleen wij blij met het feit dat het seizoen er weer zit aan te komen. Maar goed, we lopen vooruit, die andere festivals moeten nog komen, eerst is er Hookrock Indoor. En ik moet zeggen dat het publiek zaal Terlogt in Diepenbeek toch weer massaal vond want om 21h zat de zaal al goed vol.

Omstreeks 21:30h mochten The Ugly Buggy Boys de aftrap geven en dat deden ze met het nummer ‘Davey Crokett, niet verwonderlijk dat het ook meteen kroket was bij zowel de band als het publiek. De sfeer zat er dadelijk goed in, zowel op het podium als bij het publiek. Wie de Buggy Boys kent weet dat ze voor ambiance gaan met hun aanstekelijke songs vol country, Tex en Ragtime. Nummers als ‘Josephine’ en ‘Hot Corn’ gaan er dan ook in als zoete broodjes. Maar toch heb ik de indruk dat de Boys een beetje weg willen van hun “no nonsense” stijl die ze in het verleden hebben gecreëerd. Er lijkt meer ruimte voor serieuzere dingen met songs als ‘Tap That Thing’ en de vette boogie ‘Rollin’. Of deze keuze bewust is blijft natuurlijk een raadsel maar het is algemeen geweten dat je als band uit de Benelux op een bepaald moment moet vernieuwen wil je in het circuit blijven draaien. En The Ugly Buggy Boys zijn volwassen en muzikaal voldoende getalenteerd om dit te beseffen.

Als 2de band had de organisatie hun keuze laten vallen op de Nederlandse jongens van T-Bird Rhythm, een band die zich heeft toegelegd op het brengen van uitsluitend covers van de Amerikaanse band The Fabulous Thunderbirds. Ik had nog niet het genoegen gehad deze band eerder aan het werk te zien maar als fan van The Fabulous Thunderbirds ben je dan kritisch. En laat ik almaar dadelijk zeggen dat deze jongens met brio zijn geslaagd in hun ingangsexamen bij deze jongen. Hier staat een band die zeker niet moet onderdoen voor het origineel, een band vol muzikale klasse en ervaring. In een set die zowat anderhalf uur duurde kregen we zowat alle klassiekers voorgeschoteld, songs als ‘tuff enuff’ , ‘Can’t Judge A Book’ en ‘Sugar Coated Love’. Voeg daarbij nog het feit dat de stem van Maikel van Bogget als 2 druppels water lijkt op die van Kim Wilson en het gitaarspel van Ruud Gijsen niet moet onderdoen voor Kid Ramos of Jimmie Vaughan. Neen, hier staat een band die momenteel beter draait dan het origineel als ik eerlijk mag zijn. Alle nummers worden netjes aan mekaar gevlochten en ze laten weinig ruimte toe om adempauze te nemen. Het is weinige bands gegeven om zulk een energie neer te zetten gedurende anderhalf uur maar T-Bird Rhythm slaagt hier met brio in. Regelmatig vriend en vijand verrassen met schitterende gitaarsolo’s en knap bluesharpwerk. Voeg daaraan toe een ritmesectie die het geheel nog een versnelling hoger brengt en je zit als publiek gebeiteld voor een show om U tegen te zeggen. Elk bandlid doet wat er van hem verlangd wordt, geen egotripperij maar een band in teken van hoe het moet en hoort te zijn. Zo ook keyboardspeler Bas Jansen, net als je denkt dat hij er voor spek en bonen bijzit komt hij verrassend uit de hoek om daarna weer even terug te kruipen in zijn schulp. Als ze dan ook nog op een bepaald moment de tearjerker ‘Mathilde’ brengen is voor mij het plaatje compleet. Niet alleen ondergetekende was wild enthousiast maar ook het publiek riep nadien luidkeels om een encore en die kregen we. Allereerst met het sobere nummer ‘Tell Me’ en als grand finale ‘I Hear You Knockin’. Hookrock Indoor was een avond om niet vlug te vergeten, hier zal nog regelmatig over gesproken worden. En zij die afwezig waren….hebben een feest om U tegen te zeggen gemist.

Meer foto's op : Lady Blue

Blueswalker