Binkom Blues 2007

Binkom Blues 2007
Na een dag handjes toesteken bij het aanleggen van mijn oprit was ik maar al te blij dat ik omstreeks 17:00 richting Binkom mocht rijden. Voor deze 4de editie had de organisatie besloten het aanvangsuur te vervroegen naar 18h. Toen we toekwamen bleek er toch al heel wat volk aanwezig te zijn en heerste er een gezellige sfeer op de binnenkoer welke men voor alle zekerheid overdekt had. Daar sommige bandleden van The Baboons grandioos te laten waren werd de aftrap vertraagd met 30 minuten. De band gaf een wat afwezige indruk en haalde niet echt het niveau van enkele maanden terug te Peer. Lag het aan het vroege uur of het feit dat ze opende, Joost zal het wel weer weten. Ondanks het feit dat ieder lid van de band zijn instrument schitterend beheerst ontbreekt het toch nog wat aan samenspel. Wat dat samenspel betrof, daar had Hideaway helemaal geen gebrek aan. Al vanaf de eerste noten stond er een heuse band op het podium en vlogen de vonken ervan af. De hele band had er zin in en in een mum van tijd stond de zaal dan ook nokvol. Ralph Bonté en de zijnen weten als geen ander hoe een feestje te maken en uit welke vaatjes te tappen. We hoorden schitterende nummers en knappe solo's van zowel Jean-Marie (gitaar), Geeraard (sax) en Patrick (keyboard). Songs als Bye Bye so Long, I'll Play The Blues For You en I Shall Not Be Moved gingen erin als zoete broodjes. Een eerste bisser bleef dan ook niet uit. Hierna was het tijd voor de eerste dame die sinds het bestaan van het festival het podium mocht betreden in zaal Santro. Dede Priest mocht deze eer te beurt vallen en deed deze job voltreffelijk. Als een echte diva inclusief zwarte damessigaret maakte ze zich het podium eigen. Ze opende met een eigen nummer genaamd Chocolate Candy en geen woord van wat ze zong was gelogen, Dede Priest klinkt zoet en lekker. Maar regelmatig duikt ze ook in de grote koffer van klassiekers met songs als Rock Me Baby en een versie van Fever op de tonen van Green Onion. Jaja, soms was het wat langdradig en te Amerikaans maar toch heb ik velen zien genieten dus niet muggenziften aub! Als laatste band hadden de heren en één dame van Binkom gekozen voor een heuse tribute nml. The Lester Butler Tribute Band met in de gelederen Big Pete, Hook Herrera, Monster Mike Welsh, Lord Julius en Eddie Clark. Enkele maanden ervoor zou Matt Shofield de taak van gitaar voor z'n rekening nemen maar door een dubbelboeking werd deze taak overgedragen aan Mike Welsh. Laat ik hier eens en voor altijd vermelden dat Mike Welsh deze taak met brio heeft volbracht. Het was lang geleden dat ik Mike Welsh nog zo heb zien spelen, geen enkele keer kon ik hem betrappen op verveling of nutteloos geplingel. Maar ook Hook Herrera was in superdoen en gaf zich van zijn beste kant. Samen met Big Pete, zijn stem klonk schitterend doorheen de voortreffelijke geluidsinstallatie, Lord Julius, zeker één van de betere bassisten in Nederland momenteel, en Eddie Clark zorgden deze heren voor een feestje om U tegen te zeggen. Plots keek ik op mijn uurwerk en zag dat het reeds 1:30h was, de zaal zat nog goed vol en dus kunnen we zeggen dat het meer dan geslaagd was. Geen enkel minpuntje te bespeuren, een tot in de puntjes verzorgde organisatie en 4 bands die voldoende variatie in huis hadden om alle aanwezigen te bekoren. Verder mag er ook eens wat positiefs gezegd worden over het geluid, van eerste band tot laatste band kon je de heren niet echt op mankementen betrappen,chapeau. En nu op naar een 5de editie, hopelijk even geslaagd als alle vorige.

Meer foto's op: Lady Blue

PajotBlues 2007

Pajotblues 2007 ( 10de editie ) http://www.pajotblues.be/
Door familiale omstandigheden kwamen we wat later toe dan verwacht waardoor we nog enkel het laatste nummer van Jill Hilleger konden horen en zien. Muzikaal en vocaal stond er een klasse band op het podium. Ik herinner me een vorig optreden van frontdame Jill bij Swingbee waar ze veel minder vlot en presentatief voor de dag kwam dan hier op Pajot Blues. Alhoewel ik het er soms over vond maar daar zal menig man anders over denken. Voor de rest van het verslag verwijs ik naar Bobtje.
De Nimmo Broertjes hebben gelukkig hun meningsverschillen aan de kant geschoven en zijn sinds 2006 weer samen. Aan hun podiumact kon je totaal niets meer opmaken over één of ander meningsverschil maar dat kan je bij The Stones ook niet. Soit, het is de muziek die moet spreken en dat deed hij, regelmatig vettig en stevig maar ook met de nodige rustige passages. Alhoewel ze muzikaal vooral geïnspireerd zijn door Peter Green en John Mayal hoor ik toch ook regelmatig Gary Moore in hun gitaarspel. Meestal loop ik vlug weg als er een bluesband met 2 gitaristen op het podium staat maar deze band weet perfect hoe hun gitaarspel te doseren en beide heren geven elkaar voldoende ruimte. Ondanks dat het geluid over het algemeen vrij hard stond in de zaal heb ik toch genoten van hetgeen deze heren brachten. Enkele songs die me zijn bijgebleven zijn: ‘It Isn’t All About You’, ‘Bad Luck’ ( met mooie fills en accenten ) en de knappe balade ‘Long Way From Everything’ ( waar beiden heren op hun manier toonden wat ze in huis hebben ). Een goede zet van de organisatie om deze band zo vroeg op het programma te zetten, de zaal zat dan ook al goed vol.
De volgende artiest haalt zijn inspiratie bij Elvis, Ray Charles maar ook uit de barok en klassieke muziek. Dat hij het moeilijk zou hebben na zo’n act van The Nimmo Brothers kon hem niet deren. In iets te groot flitsend rood kostuum nam hij plaats achter de piano en deed zijn ding helemaal alleen, zonder hulp van één of ander broer maar enkel met zijn 2 handen. Boogie Woogie time en af en toe wat humor is wat hij het publiek voorschotelde en dit allemaal zonder zang. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet echt gek ben van boogie woogie pianisten tenzij in een band dus heb ik tijdens dit optreden de tijd genomen om even de innerlijke mens te versterken met een vettige braadworst.
G.T. Moore zou normaal gezien vergezeld worden van Das Pop en eerlijk gezegd had ik hier al serieus mijn bedenkingen bij inclusief sommige leden van de organisatie. Maar blijkt dat deze Das Pop op het laatste moment forfait gaf voor een tournee in Spanje waardoor The Goldmaster Allstars de kans kregen hun ding te doen samen met G.T. Moore. Het begon allemaal sober met enkel G.T. Moore en zijn gitaar op het podium en langzamerhand betrad de rest ( 10 mannen en 1 vrouw ) van de band het podium. Zo’n 15 minuten konden we genieten van blues met nummers als ‘My My My, Don’t Tell Lies’, Big Brew Shuffle en een ode aan Bo Diddley ( die volgens G.T. Moore zou zijn overleden enkele dagen geleden, maar nog gene bron die dat officieel bevestigd ) met ‘Mona’. Hierna stelde G.T. Moore ons voor aan een jong zangtalent met de naam Charly P of Pee. De rest van de set kregen we onvervalste Reggae en Ska geserveerd met songs als ‘Goodnight All’ en ‘I Love My Reggae Music’. Hier en daar zag je de bluespuristen de zaal verlaten maar toch ook veel mensen die genoten en de vrolijke klanken tot zich namen.
Ondertussen liepen we al aardig uit wat het tijdschema betrof en omstreeks 22:30h mochten The Bluescrown het publiek opwarmen voor wat mij betreft de verrassing van de avond, nml. Liz Mandville Greeson ( ondertussen zonder Greeson aangezien ze niet meer gehuwd is ). Ongelooflijk over wat een presence en stem deze roodharige dame beschikt. In no time had ze dan ook heel het publiek op haar hand, het verbaast me dan ook niet dat deze dame recent nog verkozen werd tot “best blues singer” in Chicago. Geloof me nu als ik zeg dat ze totaal niet moet onderdoen voor al die Afro-Amerikaanse dames van de blues. Luister anders maar eens naar enkele van haar songs, zowel akoestisch als elektronisch, op haar site en overtuig jezelf. Een song die me vooral is bijgebleven, niet alleen wat betreft muzikaal maar ook wat betreft entertaingehalte, is ‘Just Getting Ready To Cheat’. Maar laat ik zeker ook niet The Bluescrowns vergeten, zij zijn volgens mij de geschikte band om zulk een artiest te begeleiden. Regelmatig konden we dan ook genieten van mooie bluesharp en saxwerk van Daan Prevoo, gitaarpareltjes van Paul Voesterman en knap pianowerk van Joost Janssen. Verder ook een chapeau voor de ritmesectie met Huub Schell op drums en Arno Vervest op elektronische contrabas. Een band en dame die zeker niet zouden misstaan op de grotere festivals.
Door het uitlopen van het tijdschema en persoonlijke verplichtingen ’s anderendaags konden we helaas niet het volledige optreden van The Juke Joints uitzitten. Maar iedereen hoort ondertussen te weten dan Peter Kempe en zijn kompanen als geen ander weten hoe een feestje te bouwen en een festival glansrijk af te sluiten. Al van bij de eerste song zat de sfeer er volop in en kon je duidelijk zien dat zowel de band als het publiek er zin in hadden.
Rest mij nog even te vermelden dat de pauzemuziek verzorgt werd door de Bugabootang en ik moet eerlijk zeggen dat ze regelmatig menig toeschouwer en organisator hebben verrast met hun onvervalste blues,jump en Rock a Billy. Het zou me dan ook niet verbazen als we deze heren binnenkort nog gaan tegenkomen in België.
Editie 10 is wat mij betreft meer dan geslaagd te noemen en zeker een factor om in het oog te houden bij het organiseren van editie 2008. Via deze weg willen wij de gehele organisatie nog bedanken voor hun hartelijke ontvangst en dat we mochten meegenieten van deze schitterende 10de editie.

Meer foto's op http://ladyblue.myphotoalbum.com/albums.php