Parkblues 2011

Een vergissing onzentwege, wat aanvangsuur betreft, zorgde er helaas voor dat wij wat te laat toekwamen in de tuin van de Burgemeester voor de 7^de editie van Parkblues Lommel.

Hierdoor hebben wij het optreden van Dishking moeten missen, links en rechts even geïnformeerd maar de mening bleken verdeeld. Dan maar eens bij een andere gelegenheid ons oor te luister leggen.

Wel waren we op tijd voor de opbouw en aanvang van Blues B’s&S (lees Bluesbusiness), het nieuwe project van voormalig zanger/gitarist Steff Peire van Bluezilla. We kunnen hier wel stellen dat de appel niet ver van de boom valt want er wordt zowat uit hetzelfde vaatje getapt.

Het trio smijt ons vlot menig blues-en rockklassieker naar het hoofd. Helaas kunnen we jullie niet doorverwijzen naar een website voor meer info omtrent deze 3 bluesminnende heren.

Vanaf de 1^ste noot krijgen we een soort van powerblues te horen, regelmatig knipogend richting Rory Gallagher . Niet verwonderlijk dat we dan ook een versie Bullfrog blues voorgeschoteld krijgen, het mag dan al door zo velen gedaan zijn, toch kan het aanwezige publiek dit nog bekoren. Steff laat zijn gitaar vakkundig janken en toont ons dat hij dit instrument beheerst als de besten. Zijn stem doet met momenten denken aan wijlen Luke Walter JR, diep warm en met het gevoel op het juiste moment. Ook een dikke pluim voor zowel bassist als drummer die ervoor zorgden dat alles retestrak door de boxen knalde al was dat met momenten echt wel knallen.

Als je na zo’n trio het trio Ganashake boekt dan weet je dat er vuurwerk gaat komen want volgens mij zijn die gasten voldoende opgedweept door het horen van al die klassiekers.

Jess,Sander & Bert vlogen er dan ook vlotjes in en, ook al toeren ze nu al een dikke 2 jaar, gaven zich voor de volle 300%. Veel werk van hun 1^ste full CD passeerde de revue maar ook de steeds weer terugkerende cover “Give Me Back My Wig” ontbreekte dit keer niet. Ganashake blijft verbazen en dit maal was dat, voor ondergetekende, door het brengen van een aantal, moet het nog gezegd, klasse nieuwe songs. M’n favoriete song “Strings & Things” ontbrak gelukkig niet op de lijst. Zoals vaneigens schudt Jess weer de ene knappe solo na de andere uit zijn mouw en volgens mij, ik heb de gasten nu al een klein jaar niet meer gezien, is hij nog straffer geworden. En de ritmesectie……die sloeg, stuwde en genoot volop van elke ritmewisseling die eraan kwam. Neen, het vuur is er nog niet uit en deze 3 genieten nog van elk optreden dat ze geven. Lommel heeft het geweten.

Als afsluiter voor de 7^de editie koos de organisatie voor een artiest die naar mijn bescheiden mening veel te weinig aanwezig is op de Belgische podia. De Vargas Bluesband is elke keer dan ook weer een verrassing die we meestal positief ondergaan. De ene keer gaan ze voor het ruigere werk, de andere keer krijg je dan weer een show met veel melodie en soul. Maar elke keer weer is het genieten van het knappe gitaarwerk van Javier Vargas want of hij zijn gitaar nu laat scheuren of met gevoel bespeelt het is en blijft een streling voor het oor. In Lommel kozen ze voor een brede waaier van stijlen en zo kreeg het publiek rocksongs, afgewisseld met latino-achtige klanken en dan weer soul of blues. Het mooie timbre van de zanger Tim Mitchell zorgde er zeker voor dat elke song stond als een boom. Wat kon die kerel zingen…… En zijn kunnen toonde hij volledig tijdens de cover “Tobacco Road” van wijlen John D Loudermilk. Wat ik persoonlijk jammer vind is het Engels van Javier Vargas, hierdoor versta je dikwijls niet wat hij wil zeggen. Maar dat is muggenzifterij en vergeten we snel als hij ons verwend met songs als “Lady” of “Do You Believe In Love”. Aangezien we er ‘s morgens uit moesten om 6:30h om familie op de trein te zetten zijn we met spijt vertrokken omstreeks 1h.

Parkblues Lommel mag volgens mij terug kijken op een geslaagde 7^de editie ondanks dat het weer niet echt had meegewerkt overdag. Gelukkig bleef het de hele avond droog en hadden de afwezigen ongelijk. Wij kijken al uit naar volgend jaar maar eerst maken we ons op voor Hookrock te Diepenbeek.

Meer foto’s : Lady Blue

Blueswalker

Goezot in 't Hofke

Het was onze eerste kennismaking met Goezot in 't Hofke en het was zeker en vast voor herhaling vatbaar. Een mooie locatie, een goede programmatie en een gezellige sfeer, kenners weten dat dit de ideale ingrediënten zijn voor een geslaagd festival.
Ook een aangename eerste kennismaking was deze met de band Along Comes Mary, de ideale band om een festivaldag in gang te trappen maar zeker ook meer dan voldoende know how om hoger op een affiche te pronken. En wonder boven wonder is deze band ook nog eens afkomstig uit ons mooie Limburg. De band bezit een goede ritmesectie, ook al speelden ze met een vervangend bassist, een goed keyboardspeler en gitarist. Ze brengen songs uit oude vergane glorie, voornamelijk terug te vinden in de swing en jump stijl maar ook hedendaags werk in een eigen jasje gestopt. Hun zangeres, Mary? , weet waarmee ze bezig is en bespeelt het publiek en de band dan ook vlot. Haar stem is er één waar menig zanger en zangeres jaloers op mag zijn, ze beschikt over een enorm groot bereik, van laag naar hoog is totaal geen probleem. Een gelijkenis met Vaya Con Dios mag zeker gezegd worden, ze spelen hier ook enkele covers van. Een tip aan organisatoren, haal deze Mary & haar band in huis, jullie zullen het je niet beklagen !
Wie ondertussen al wel heel België en omringende landen 2 al niet 3 maal doorkruist heeft is Guy Verlinde oftewel Lightnin’ Guy. Hier in Oud Turnhout stond hij op veler verzoek een 2de maal geprogrammeerd en wie Guy kent weet dat dit terecht is. Hij bracht natuurlijk een hoop werk van zijn nieuwste CD, welke hij trouwens na afloop doorheen de weide aan iedereen persoonlijk te koop aanbiedt. Regelmatig speelt hij met een gastgitarist maar op Goezot mocht vaste kompaan Willy Devleeschouwer van de partij zijn. Al vond ik Willy vandaag eerder in zijn rustige doen. Persoonlijk hou ik meer van de Mighty Gators met op gitaar Little Chris maar dat is muggenziften. Knap was ook het moment waarop Guy alle muzikanten even drinken stuurde en de tijd nam om een akoestische song te brengen. Een ode aan Sam Cooke met “Bring It On Home” helaas bleef het bij dit ene nummer en mocht de band dan alweer terug komen. Songs die telkens weer terug komen maar nooit vervelen zijn ‘Ain’t No Sunshine”, ditmaal in een reggaejasje met momenten, en “Bon Ton Roulet”. En natuurlijk werd de band terug geroepen voor een terechte bisser.
Hierna was het de beurt aan de eerste Amerikaanse artiest en wat voor één, niemand minder dan John Primer en zijn volledig Amerikaanse band The Real Deal. En dat hij er zin in had zal iedereen ondertussen wel geweten hebben. Het publiek hing aan zijn lippen en ook aan zijn vingers en daar maakte John Primer gretig gebruik van, regelmatig vertellend over avonturen die hij in het verleden heeft mogen beleven met vergane grootheden als o.a. Muddy Waters. En natuurlijk speelde hij ook enkele songs van hem maar ook van Magic Slim en een heel deel eigen werk. M.a.w. we kregen een uur lang heerlijk en vooral eerlijke Chicago Blues te horen. Gestuwd op een heerlijke strakke en relaxte ritmesectie en voorzien van knap gitaarwerk en bluesharpwerk . Hij vertelde ons ook zeer blij te zijn met het feit dat er zovele kinderen aanwezig waren, een teken dat de blues blijft verder leven. En dan sloot hij af met het nummer “Keep On Loving The Blues”
Dat velen waren gekomen voor Ben Prestage zullen ze in Oud Turnhout geweten hebben, het publiek plakte bijna letterlijk tegen het podium om deze one man band aan het werk te zien.
Het is dan ook niet alleen aangenaam om Ben Prestage aan het werk te zien, het klinkt nog lekker ook. Alsof je staat te luisteren naar een voltallige band, en zo kondigt hij zijn eigen ergens halverwege zijn show ook aan, met ruimte voor een solo voor elk instrument dat hij bespeelt hahaha. Grappen en grollen, daarvoor is Ben Prestage altijd wel te vinden maar dat hij een stukje muziek kan spelen, kan zingen en componeren mogen we daarbij zeker niet vergeten. Hij heeft dan ook al een zestal CD’s uit met voornamelijk eigen werk en uit zijn laatste One Crow Murder bracht hij ook heel wat songs. Wie Ben Prestage nog nooit aan het werk zag moet zeker een volgende keer eens de moeite doen, volgens mij ben je dan verkocht voor meer.
Hokie Joint heeft sinds hun eerste kennismaking met het Belgische publiek behoorlijk wat getourd en ervoor gezorgd dat ze geen onbekenden meer zijn bij het grootste bluespubliek.
Ze zijn nu opnieuw in België om hun 2de CD The Music Starts To Play te promoten en dit doen ze zoals gewoonlijk door er voluit tegenaan te gaan. Wat me na enkele songs opvalt is dat ze in die 2 jaar touren nog hechter zijn geworden en ook een klein tikkeltje rauwer. Ja, je leest het goed, nog wat rauwer maar het blijft nog steeds een hoog rootsgehalte hebben. En zoals ze het zelf zeggen “you love us or you hate us. There’s no way in between”. Ondergetekende hoort bij de eerste groep en kan nummers als “Apologise” en het titeltracknummer zeker waarderen. Jojo zijn stem is met momenten nog rauwer als voorheen en ook Joel Fisk laat zijn gitaar nog beter en mooier scheuren dan enkele jaren terug. Voeg aan deze 2 heren, toch wel een beetje het gezicht van de band, een knappe ritmsectie aan toe en geef ze knap weerwerk van Giles op de bluesharp en het plaatje is compleet. Dat de weide, nu toch wel serieus vol gelopen, genoot was merkbaar, zeker wanneer de heren ook nog eens solerend door het publiek wandelden. Helaas en ondanks de 3 bissers was dit feestje veel te vroeg gedaan.
Maar er wachtte nog een grote bluesdiva, nml. Niemand minder dan Candye Kane en haar volledige band inclusief Laura Chavez. Helaas, wegens andere verplichtingen konden we maar een kort deel van haar optreden meepikken maar dat deel wat we hoorden en zagen was in één woord adembenemend. Candye en band waren een waardige afsluiter voor deze laatste avond van een gezellig driedaags festival met voor elk wat wils.
Wij willen hiermee nog even de organisatie en al hun medewerkers bedanken voor hun geweldige ontvangst en een aangenaam gevulde dag muziek.
Op naar volgend jaar en we durven nu al te zeggen dat dit weer top gaat worden.

Meer foto’s : Lady Blue

Blueswalker