Neem nu Mississippi Heat, niet zomaar een bandje maar eerder een band die helaas veel te weinig aanwezig is in de Benelux. Voeg daar Carl Weathersby aan toe en iedereen hoort te weten dat hier de crème de la crème op het podium staat. Al van aanvang aan grepen ze het aanwezig publiek bij de strot, niet agressief maar gentle op een manier zoals Carl zijn gitaar bespeelt. Heel de zaal hing aan zijn vingers en lippen tijdens de extra lange versie van “I’ve Got To Sleep With One Eye Open” en wat hij allemaal uit zijn mouw schudde tartte met momenten ieders verbeelding.
Maar niet alleen Carl wist het publiek te imponeren, ook zanger/harmonicaspeler Pierre Lacoque (Belgische roots) zorgde ervoor dat het optreden regelmatig in de hogere regionen vertoefde. Als dan na enkele nummers Inetta Visor in vol ornaat het podium betreedt dan pas kunnen we vol overtuiging dank u zeggen aan de organisatie van Bierbeek, dank u voor dit mooie paascadeau!
Maar laten we zeker niet vergeten dat er meer was dan enkel Mississippi Heat, er was ook nog Bryan Lee & The Blues Power Band. Deze man had eigelijk vorig jaar al op het programma moeten staan maar wegens omstadigheden draaide het anders uit. Niet getreurd, dit jaar was het raak en mocht hij bewijzen waarom hij in Bierbeek thuis hoort. Pure, onversnede authentieke blues, recht vanuit de swamps van New Orleans maar ook een vleugje Chicago. Kortom blues zoals hij hoort te klinken, recht vanuit het hart en zonder franjes. Zijn voorliefde voor Albert King en Elmore James vind men regelmatig terug in zijn manier van spelen en ook hoor ik hier en daar een knipoog naar BB King. Dat Bryan Lee een lange weg heeft afgelegd is duidelijk terug te vinden in zijn songs maar kan je zeker ook horen in zijn stem. Dat zijn lange weg vruchten begint af te werpen mag duidelijk zijn en dat hij een druk agenda heeft ook.
Hij bracht vanavond natuurlijk heel wat songs van zijn pas verschenen CD “My Lady Don't Love My Lady”, maar ook songs als “Don’t Bite The Hand That Feeds You” en “My Baby Don’t Quit Me” uit zijn eerder eveneens goed ontvangen album “Katrina Was Her Name”.Stuk voor stuk strakke songs met veel ruimte voor het gitaarwerk en mooi keyboardwerk van de uit Italië afkomstige Enrico “Henry” Carpaneto.Maar dit alles mocht geopend worden door een band uit eigen land die luisteren naar de naam Jill Hilleger Band. Ik val zeker in herhaling als ik zeg dat een festival openen een ondankbare taak is maar somebody ’s got to do this dirty job. En als de mannen van Bierbeek deze band kozen dan wil dat zeggen dat er talent in schuilt. Ook ik heb al enkele malen deze band aan het werk gezien en moet zeggen dat er talent in zit, het wil er blijkbaar niet altijd goed uitkomen.
Ook vanavond weer begon alles gesmeerd tot aan de eerste eigen song en vanaf dan was het enthousiasme helaas zoek. Er werd volgens mij en menig omstaander overgeschakeld op automatische piloot, joost mag weten waarom. Want het publiek begon eigelijk net wat los te komen, jammer dat ze dit niet hebben benut. En ja, dan krijg je inderdaad nadien de opmerking “het was niet slecht om te openen” maar daarmee is dan ook alles gezegd. Of toch niet ! Jill en band, probeer on stage meer interactie te hebben, verlaat al die timings en ga eens voluit, jullie kunnen het !Bierbeek blues ‘d Up, editie 2010 was zeker weer geslaagd te noemen, de mannen hebben weer eens bewezen goede programmeurs te zijn. Wij zijn alvast benieuwd wat ze volgend jaar uit hun hoed toveren, het konijn van dit jaar was in elk geval overheerlijk. Bedankt voor de geweldig warme ontvangst en een aangename avond !
Meer foto's : Lady Blue
Bueswalker
