Ik moet jullie eerlijk bekennen nog nooit van de band te hebben gehoord en samen met mij waren er vele anderen. Maar, geloof me beste lezers, daar gaat volgens mij vlug verandering in komen. Ik zag dan ook links en rechts al enig organisator vol interesse toekijken en luisteren. En terecht, deze band hoort meer aanwezig te zijn op onze Belgische podia. Ik denk dat we ze zelfs gaan tegenkomen in de Rootstent van (Ge)Varenwinkel want deze heren organisatoren keken vol enthousiasme. Road Runner is een zeer welgekomen eerste openbaring voor het seizoen 2009 wat ons betreft. Lekkere countryblues met als vreemde eend in de bijt de bassende tuba van Frank Vantroyen en mooi viool – en lapsteelwerk van Nils De Caster.
Mooie liedjes duren helaas nooit lang en al vlug was het tijd voor de 2de band die het podium onveilig ging maken onder de naam Cora Lee & No Trouble. Dat smaken verschillen is een algemeen gegeven en gelukkig maar. Ik geef hen telkens weer het voordeel van de twijfel en soms slagen ze erin me even te overtuigen maar helaas is het nooit van lange duur.
Het zal wel aan mezelf liggen en niet aan hun inzet want die is er wel. Maar zoals ik al zei, smaken verschillen en anderen kunnen ze dan weer wel bekoren en zo staan ze ook op verschillende affiches het komende jaar. En, het is hun gegund.Professor Deaf & His Eardrums is een band die al menige jaren doorheen de Benelux toert en toch zijn er weinigen, ook onder de collega’s, die hen kennen. Shame on you zou ik bijna durven zeggen want deze band is zowat ons Belgische antwoord op The Blues Brothers en een antwoord waar we met z’n allen trots op mogen zijn.
Telkens ze het podium betreden hebben ze maar één motto, “let’s have a party” , en vliegen ze er met 200% enthousiasme in. Eigen nummers worden bliksemsnel afgewisseld met mooie herwerkte klassiekers uit de Chicagoblues en soul. En de blazerssectie van 4 zorgt voor extra klankkleur en een extra dosis ambiance op het podium. Klassiekers als “Choo Choo”, “Make Up Your Mind” ( met meezingerswerk voor het publiek) en de James Brown medley gingen erin als zoete koek en spoelde we lekker door met het nodige gerstennat. Way to go guys, zo hoort men een feestje te bouwen. Als afsluiter kozen ze dit jaar in Meensel voor een band die ook al meer dan 10 jaar, zei het met enkele personeelswissels, aan de weg timmert. Niemand minder dan de gedeeltelijk Limburgse band The Rhythm Bombs.
Iedereen hoort ondertussen te weten dat deze 5 heren garant staan voor professionele swingblues en partyblues van de bovenste plank. Ze zijn dan ook een gedroomde afsluiter voor Meensel maar misschien ook een beetje slachtoffer van hun eigen succes. Als je de laatste jaren volop meedraait aan de top in België dan heeft iedereen je al meermaals mogen zien en weten ze ondertussen wat te verwachten. Wij hadden graag de hele show tot het einde willen uitzitten maar de vermoeidheid van een hele dag verhuizen en de kilometers asfalt die daarbij horen gooiden roet in het eten. We hebben in elk geval meer dan genoten van de eerste 2 songs en hoorden dat het feestje toch nog even zou doorgaan. Alleszins wil ik besluiten met het gegeven dat Meensel Blues 2009 een goede uitgedokterde affiche was met de nodige vernieuwing en verassingen. Chapeau voor de organisatie die durft te vernieuwen en niet jaar in jaar uit teert op telkens dezelfde verschijningen. Op naar 2010 voor nog meer vernieuwing.
Blueswalker
Meer fotos : Lady Blue
