Deze 10de editie zou speciaal worden, niet alleen vanwege 3 i.p.v. 2 dagen maar ook werden bepaalde bands die in het verleden reeds op het festival speelden terug gehaald. Zoals elk jaar gaat ook dit jaar de opbrengst weer naar een goed doel en dat is ditmaal DYADIS (http://www.dyadis.org/ ) een centrum voor het opleiden en begeleiden van hulphonden ten behoeve van mindervaliden. Zoiets kunnen wij natuurlijk alleen maar goedkeurend toejuichen. Op vrijdag werd de aftrap gegeven om stipt 18:30 waardoor we helaas enkel het laatste nummer van de openers The Catsmokes konden horen. Te weinig om een echt goed beeld te vormen van deze band die nogal stevig afsloot. Om 20h was het dan de beurt aan Kirri ( Kris Valvekens ) en de zijnen onder de naam 5 O’ Clock Shadow. Laatste keer dat ik dit energieke trio aan het werk zag was ongeveer een jaar geleden op de zolder te Wilsele en ondertussen zijn deze jongens met rasse schreden vooruit gegaan. Hiermee bedoel ik minder heavy en veel meer gevoel en gedoseerd, achteraf wist Kirri me te vertellen dat dit niet bewust gedaan is maar veeleer gewoon het moment was en elk optreden weer net iets anders kan zijn. Songs die mij zijn bij gebleven zijn het nieuwe en tevens de opener ‘Going To Town’ en het zeer mooie meeslepende ‘So Hard To Do’. Verder natuurlijk ook songs van hun debuut cd zoals ‘ Mess Around’ en het Chicago-achtige ‘It’s So Wrong’. Hierna was het de beurt aan de alom gekende Chilly Willy, ook zij hadden wat te vieren nml. Hun 15 jarig bestaan en dat is niet niks. Hun opdracht luidde erin om de tent op z’n kop te zetten en daar zijn ze volgens de reacties van het publiek in geslaagd. Zo kregen ze het zelfs voor mekaar dat er een polonaise, zij het in kleine schare, werd gedaan. Zoals gewoonlijk kregen we weer een resem bekende songs zoals ‘Pretty Thing’, ‘I’m Ready’ ‘Don’t Start Me Talking’ e.a. voorgeschoteld. Dit was zeker één van de betere optredens die ik van deze band al heb mogen meemaken maar toch blijf ik telkens weer met een soort honger zitten en ik ben er nog niet uit waaraan dit ligt. Het publiek was blijkbaar van een andere mening en genoot met volle teugen. De eerste dag werd afgesloten door de Freddy Starks Band, een band onder leiding van drummer Fred Starks, geboren in de U.S.A. maar nu al menig jaar wonend in België. Wat deze band bracht had weinig met blues te maken maar des te meer met soul en disco uit de jaren ’70. Een band die niets anders dan covers placht te brengen is niet mijn idee om een eerste avond af te sluiten, zeker niet als ze dan ook nog een song als ‘Kiss’ van Prince brengen. Neen dan zou ik eerder geopteerd hebben voor een avond met uitsluitend Belgische bands want daar zit talent genoeg in, dat hebben de eerste bands van de dag wel bewezen.
Door het lange nakaarten van de eerste avond kropen we pas in de vroege uurtjes in ons bed en waren we dus ook weer vrij laat uit de veren en dus ook te laat voor het hele optreden van de opener op zaterdag genaamd Jeremy & The Groovebreakers. Een jong gastje uit Nederland die weer maar eens wil laten horen dat hij Jimi & Stevie heeft ontdekt, zit hier werkelijk nog iemand op te wachten?? Neen, geef mij dan maar onze Belgische Rhythm Bombs, die weten tenminste waar de klepel hangt. Telkens weer gaan deze heren er voluit voor en hebben ze maar één doelstelling, de massa even hard doen zweten en genieten als ze zelf doen. Naarmate hun optreden vorderde liep de tent dan ook goed vol en ging de massa een eerste keer uit hun dak. Songs als ‘All Said & Done’, ‘Stompin’ en het ‘Better Be Ready’ wat volgens mij een rasechte klassieker aan het worden is. Dit was een eerste klas feestje van een band die momenteel op volle toeren draait en niet hoeft onder te doen voor menig buitenlandse band.De eerste verrassing voor mij kwam van Lightnin Willie & The Poorboys, een band die mij echt wel kon bekoren en duidelijk zin had om het feestje van de Rhythm Bombs verder te zetten. Dat deden ze dan ook met een mix van texas blues, texmex en meer van die songs die gedrenkt zijn in de rasechte rootsrivier. Een gitarist die regelmatig doet denken aan Albert King, een bluesharpspeler die bescheiden maar klassevol zijn ding deed. Regelmatig werd er ook meerstemmig gezongen en wie mij kent weet dat ik daar een zwak voor heb. Enig storend element in deze band was volgens mij de bassist met zijn uit de mode zijnde kapsel ala Cliff Richard, constant over het podium paraderend alsof hij een wonder van God was, hoewel hij niet echt bijzonder uit de hoek kwam met zijn spel op de basgitaar. Verder was dit een optreden om vingers en duimen van af te likken. De volgende artiest kunnen we het best vergelijken met Charlie Parker maar dan op de Mississippi Saxofoon. Maar laat ik niet vooruitlopen en eerst even zeggen dat meneer Sugar Blue tevens over een klasse begeleidingsband beschikt waar menig bluesartiest jaloers op mag zijn. Alleen jammer dat ze even voor zijn opkomst mochten bewijzen waartoe ze in staat zijn. Hij had best zowel gitarist Sergio Montaleni als Hammondspeler Alberto Gurrisi wat meer solo’s mogen cadeau doen. Nu nam hij die voor 90% voor eigen rekening en ik ben eerlijk, hij is een uitzonderlijk talent maar net die 90% maakte dat het regelmatig ging vervelen. Niet enkel ik was van die mening aangedaan maar ook vele anderen met mij kreeg ik achteraf te horen. Maar goed, ik ga hier niet muggenziften en gewoon even duidelijk maken dat hij meer dan studievoer was voor iedereen die op dat kleine instrument blaast. Ongelooflijk welk een ongewone tonen en toonladders Meneer Sugar Blue uit dat instrument weet te persen. Nadien nog een aangenaam gesprek gehad met deze grote meneer. Als afsluiter voor de 2de dag had de organisatie gekozen voor vuurwerk dat ook al enkele jaren eerder in Varenwinkel op het podium stond nml. Sharrie Williams. Ik heb ze onlangs nog aan het werk gezien tijdens de parkfeesten in Zottegem en daar viel ze me tegen. Maar in Varenwinkel ging ze er vanaf de eerste noten volop tegen aan en had het voltallige publiek ook dadelijk op haar hand. Natuurlijk kregen we veel songs van haar tot nogtoe 1ste CD maar ook heel wat nieuwe songs passeerden de revue waaruit ik mag veronderstellen dat er binnenkort een nieuwe CD uitkomt. Een live DVD is er al maar die kan niet tippen aan hetgeen wij mochten beleven afgelopen zaterdag. Als ik jullie vertel dat ze tot 3 x toe werd terug geroepen moge het wel duidelijk wezen zeker?
De zondag werd er iets later geopend door de man die momenteel veelal vergeleken wordt met Walter Trout, Danny Bryant en zijn Red Eye Band. Vandaag was hij mijns inziens minder heavy dan enkele maanden terug te Ospel maar toch heb ik moeite met zijn manier van spelen. Weinig vernieuwend en teveel kunstjes tonend, kustjes die al zoveel maal zijn voorgedaan. Maar het publiek besliste er anders over en genoot met volle teugen, misschien word ik gewoon te oud voor dit soort blues ? ! Waar ik dan weer wel met volle teugen van kon genieten was het swingende regelmatig tegen de jazz aanleunende kleedje van Enrico Crivellaro en Raphael Wressig op gitaar en Hammond B3. We kregen enkele knappe instrumentaaltjes van hun laatste cd Mosquito Bite gepresenteerd op een gouden schotel. Na enkele songs voegde bluesharpist Matyas Pribojzski uit Hongarije zich bij het drietal en van swingende jazz schakelden ze toen zonder moeite over op pure blues. Als zo vroeg op de avond een eerste hoogtepunt om U tegen te zeggen. Met Paul Oscher & Band wisten de organisatoren van (Ge)Varenwinkel een levende legende in huis te halen. Eén van de weinigen blanken die met zoveel legendes heeft mogen samen spelen. Dat hij jaren toerde met Muddy Waters was duidelijk te horen aan zijn gitaarspel. O.k. soms kwam het wat stroef over en ging er al eens wat mis maar dat lag volgens mij veeleer aan de onzekere begeleidingsband die hij bij had. Verder kan ik alleen maar zeggen dat Paul Oscher ons meermaals aangenaam verraste met zijn multimuzikale kennis. Van gitaar, bluesharp tot zelfs piano en daarbij nog een heel aangename stem, het is niet iedereen gegund. En natuurlijk af en toe een mooie anekdote over zijn leven ‘on the road’ met menig groot bluesartiest, that’s what blues is all about. Helaas kwamen we stilaan aan de laatste act toe en de verwachtingen waren dan ook hoog gespannen, kan de laatste act onder de naam Women Of Chicago Blues zorgen voor de kers op deze overheerlijk taart? Zowat anderhalf uur later kan ik met volle overtuiging hierop ja antwoorden. Als wij dachten een klapper van een afsluiter te hebben gezien op zaterdag dan deden de 3 dames genaamd Zora Young, Deitra Farr en Grana Louise daar nog eens een klap bovenop. Dit was Chicago blues van de bovenste plank, geen enkele dame moest onderdoen voor de andere. Al moet ik zeggen dat Deitra Farr net iets teveel converseerde met Sharrie Williams, die ondertussen frontstage stond te genieten, i.p.v. met het publiek. Maar dat is dan weer muggenzifterij en een zeer kleine mug t.o.v. wat ze vocaal bracht. Alle 3 de dames hadden zo hun eigen stijl en toch brachten ze alle 3 Chicago Blues om U tegen te zeggen. Zo was ik sterk onder de indruk van hoe Zora Young haar versie neer zette van “The Thrill Is Gone” met daaraan vast geweven “Rock Me Baby”. Maar ook het mooie “My Turn, My Time” van Deitra Farr was om vingers en duimen van af te likken, net als “Loose A Good Thing’ van Grana Louise. Ik kan onmogelijk zeggen welke dame nu een streepje voor had, zelfs niet tijdens de grand finale toen ze alle 3 te samen de song ‘Baby, I Love you” brachten. Heel even nog mocht zelfs Sharrie Williams de dames vergezellen om zo te zorgen voor een grandioze finale van deze 10de en voorlopig laatste editie. Want net voor de laatste act besteeg de harde kern onder leiding van den doktoor het podium om hun relaas te doen. 10 jaar zwoegen, veel avonden vergaderen en moeder de vrouw verwaarlozen maar elk jaar weer voor het goede doel. En mineur in het relaas was het feit dat de kaars was opgebrand en er dringend gezocht wordt naar extra helpende handen om zo misschien toch te kunnen spreken van een 11de editie. Wij hopen van harte dat we volgend jaar rond deze tijd weer wat extra werk hebben met het schrijven van een verslag en foto’s uitzoeken. Op zaterdag en zondag konden de aanwezigen ook nog genieten van rootsacts in de Rootstown-club. Mochten daar aantreden : Smokestack Lightnin’ , Pine Box Boys, John Henry Orchestra, Bo Weavil en Stinky Lou & The Goon Mat. Alle 5 met hun eigen stijl die toch altijd weer een link had met de blues. Telkens weer zat de gezellige Rootstown-club tent meer dan vol en was het genieten geblazen, zelfs heb ik deze optredens vanaf de zijlijn tot mij laten komen. Maar ik kan gerust stellen dat iedere band voldeed aan de verwachtingen. Rest mij nog de organisatie en al hun medewerkers te danken voor de aangename ontvangst en 3 schitterende dagen van goede muziek, geweldige sfeer, niets dan blijde gezichten tot zelfs de heerlijke massage van een zekere slagersvrouw. Volgend jaar opnieuw van dat zou ik zeggen, als was het maar voor die heerlijke maar veel te korte massage ;-) . Dus allen wie zich geroepen voelen om een handje toe te steken, meld je aan via hun website http://www.gevarenwinkelfestival.be/
Meer foto's op http://ladyblue.myphotoalbum.com/albums.php
