Blues Oan Daa Stoazze 2007 http://www.bluesoandaastoazze.com/
Terwijl de massale bevolking afgelopen vrijdag richting kust reed, om te genieten van een meer dan zwoel weekend, reden wij naar jaarlijkse gewoonte richting Hamme. Het was alweer de 7de editie van VZW Blues Oan Da Stoazze en het verleden heeft ons geleerd dat de organisatie een fijne neus heeft voor klasse muziek, het zou dit jaar niet anders zijn. Vrijdag omstreeks 18h0 mochten The Rhythm Bombs de aftrap geven, iets wat ze 2 weken terug ook schitterend deden in Peer tijdens het BRBF. Kan je anders verwachten van een band die ondertussen 10 jaar bestaat en perfect weet hoe een publiek in te palmen? Wie deze band nog niet aan het werk zag moet daar dringend verandering in brengen !! Hun blues doordrenkt met swing, jump en soul doet je gewoon zin krijgen om te dansen en feesten en is dus ook ideaal om een bluesfestival in gang te trappen. Maar deze band heeft meer dan voldoende capaciteiten en ervaring om ook een festival af te sluiten. Vanavond werd hun gitarist vervangen door niemand minder dan Little Chris en dat gaf hun muziek net een iets andere klankkleur wat in het begin even wennen was. Maar wie Little Chris kent weet dat hij voortreffelijk werk levert en niet teleurstelt, ook niet samen met The Rhythm Bombs.Als afsluiter op de eerste avond hadden ze in Hamme gezorgd voor een verrassing en werden 2 buffetpiano’s het podium op gesleurd. O.k. , het is Boogie time en ik durf gerust te stellen Boogie van de bovenste plank. Misschien niet zo bekend in ons kleine Belgenlandje maar daarom zeker niet minder, de heren “Papa Don Washington en Silvan Zingg. Geopend werd er door de uit Zwitserland afkomstige Silvan Zingg en ik moet zeggen dat die kerel een stukje piano kan spelen, na enkele songs nam “Papa” Don Washington het van hem over en gooide nog wat meer witte en zwarte pianotoetsen op het vuur. Ik moet bekennen dat ik in het verleden niet echt enthousiast was van boogie woogie en enkel en alleen de piano maar deze heren konden mij wel boeien en veegden elk vooroordeel met de grond gelijk. Voor ik het goed en wel besefte zat hun set erop, ook hun bisnummer kon de drang naar meer niet blussen en dus werden er achteraf massaal cd’s verkocht. De openingsdag was al van hoog niveau en dat kon je ook merken aan het massaal opgekomen publiek. Wegens te vermoeid heb ik de afterparty in de Beau De L’ Air niet meer meegepikt maar ik ben ervan overtuigd dat Scotch & Soda het schitterend gedaan hebben.
De zaterdag werd er geopend door wat men noemt “local heroes” onder de naam Loose In The Bloose. Ik had al wel gehoord van deze band maar ze nog niet live kunnen zien tot nog toe. De band onder leiding van Armand De Roeck begint wat aarzelend en onzeker maar naarmate hun optreden vordert neemt de zekerheid toe. De band neemt ons mee op een reis doorheen de wereld van de blues en brengt nummers als T-Bone Shuffle van natuurlijk T-Bone Walker , Little Red Rooster maar ook een eigenzinnige maar goede versie van Summertime. Verder ook enkele eigen composities waarvan ‘Horny As Can Be’ mij bij gebleven is. Zeker en vast geslaagd voor het openen van deze 2de dag. De naam The Mighty Bluetones mag dan nog niet zo bekend klinken, de muzikanten zijn dat wel en hebben hun pluimen in het verleden reeds verdient bij bands als Smooth Lake en The D-Regulators. Hun repertoire bestaat vooral uit Swing, grooving en hard drivin’ blues zoals ze het zelf bestempelen. Ze vliegen er zonder aarzelen en vol enthousiasme in met songs als ‘Rock This House’ en ‘Low Down Dog’. Een ritmesectie die staat als een building en 2 frontmannen die je geen moment rust gunnen. Zowel Hoboken slim als Little Jim Fenderix weten perfect wat een bluespubliek nodig heeft en spelen die troeven één voor één uit. Songs van zowel Vidar Busk als The Fabulous Thunderbirds en als extraatje een gastoptreden van The Voice uit Antwerpen en omstreken, Howlin’ Bill. Moet ik nog zeggen dat we getuige waren van een staaltje klasse blues uit het Antwerpse? Als afsluiter voor de zaterdag koos de organisatie voor niemand minder dan Fried Bourbon met als extraatje de momenteel in België wonende Amerikaan Gene Taylor op keyboards. Deze band kwam hier hun nieuwste cd ‘Boogie Blend Blues’ voorstellen, een cd die overal met positieve noot wordt ontvangen en terecht moet ik zeggen. Deze band heeft al op vele grote festivals gespeeld en de manier waarop ze een show opbouwen getuigt van pure klasse. Voeg daartoe de extra troef genaamd Gene Taylor en je zit gebeiteld. We kregen songs die zeer bluesy waren maar ook songs die verassend niet bluesy waren maar toch voldoende inhoud hebben om een bluespubliek te boeien. ‘Stuck In The Mud’ , ‘Blue Picasso Night en ‘Poontang’ om enkele namen te noemen. Dit is een band die we gerust naast vele grote buitenlandse bands mogen plaatsen, een band die nog maar eens bewijst dat ook in België pure klasse ronddwaalt. Helaas was hun act volgens het massaal opgekomen publiek en ondergetekende véél te vlug voorbij. Voor wie nog niet genoeg had was er nog een aftergig van The Monday Lovers in Beau De L’Air. Ik ben even gaan zien maar het was er zo drummen en bloedheet dat ik het vanop het terras tot mij heb laten komen. De band is gegroeid sinds ik ze de laatste keer heb gehoord en dat is positief. Een overvolle jukejoint heeft mogen genieten van de stem en mooie benen van Heidi Kenis, het mooie harpspel van Mark Sepanski en klasse gitaar werk van Hugo Vanrooy. Verder nog voluit jammen met Ilias Scotch, Gene Taylor en voor een 2de keer Howlin’ Bill.
De laatste dag van deze 3 daagse blueshappening was het nog enkele graden warmer dan de 2 dagen voordien en eigelijk net iets te warm voor de zware boogieblues van Stinky Lou & The Goon Mat. Hoezeer de gasten ook hun best deed, het publiek wilde niet echt mee maar zocht liever verkoeling onder de parasols en bij de dranktent. De 3 heren lieten het niet aan hun hart komen en gingen met een volle zon op hun hoofd meer dan voluit. Hun repertoire bestaat uit nummers van John Lee Hooker, Robert Johnson, Eddie Taylor en nog meerdere bluesgroten. Voor wie dit trio niet kent toch nog even vermelden welke instrumenten ze bespelen. The Goon Mat bespeelt de drums, gitaar en neemt de vocalen voor zijn rekening. Stinky Lou plukt ijverig aan een touw die een wastobbe ingaat, een instrument dat men Washtub noemt en Lord Bernardo zorgt voor mooie solo’s op de bluesharp. Misschien was het voor dit soort muziek nog wat te vroeg op de dag want ik heb de heren al menig maal gezien en telkens ging de massa uit hun dak.
Als afsluiter hat de organisatie dit jaar voor een primeur gezorgd, een band die nog nooit eerder op het vaste land heeft gespeeld onder de naam The Numbers Racket. Deze band uit Groot Brittannië neemt ons terug naar de tijd van de Harlem Ballrooms. Netjes uitgedost in maatpak voorzien van het gepaste schoeisel zorgden ze ook visueel voor die sfeer. Ze hadden er duidelijk zin in en beloofden ons door te gaan tot 5 uur ’s morgens, iets wat helaas niet kon uit respect voor de naaste buren. Al vlug kregen ze de eerste dansende koppeltjes tot voor het podium met aanstekelijke songs als ‘Let The Good Times Roll’, ‘Cadillac Baby’ en ‘Brown Derby Jump’. Het verbaasd me dat deze band nog nooit eerder naar het vaste land is gehaald, pure klasse om U tegen te zeggen. Schitterende saxsolo’s van Dom en trompetsolo’s van Jason aangevuld met regelmatig mooi gitaarwerk van Johnny . Dit alles voortreffelijk ondersteund door drum en bas van Nino en Stan. Het meer dan ideale recept om een zanger als Big Mo te doen schitteren in zijn rol als entertainer. Naar jaarlijkse traditie had de organisatie ook deze band zover gekregen het schitterende ‘I Shall Not Be Moved’ te laten instuderen, het lijflied en moment van de VZW. Even geen tijd om drank, drankbonnen of wat dan ook te bestellen maar tijd om met z’n allen voor het podium te gaan staan en het meer dan oprechte bedankapplaus in ontvangst te nemen van een voldaan maar dankbaar publiek. Hierna mocht de band nog 2 x terugkomen om te bissen alvorens ze ons moe maar voldaan achter lieten. Nogmaals bewees de VZW Blues Oan Daa Stoazze met deze 7de editie dat je een publiek perfect kan bekoren met een bijna uitsluitend Belgische affiche, getuige hiervan het voltallig opgekomen publiek op alle 3 de dagen. Verder ook nog eens de loftrompet schallen voor hun hartelijke ontvangst en de altijd vriendelijke en lachende medewerkers.
Blueswalker
Als afsluiter hat de organisatie dit jaar voor een primeur gezorgd, een band die nog nooit eerder op het vaste land heeft gespeeld onder de naam The Numbers Racket. Deze band uit Groot Brittannië neemt ons terug naar de tijd van de Harlem Ballrooms. Netjes uitgedost in maatpak voorzien van het gepaste schoeisel zorgden ze ook visueel voor die sfeer. Ze hadden er duidelijk zin in en beloofden ons door te gaan tot 5 uur ’s morgens, iets wat helaas niet kon uit respect voor de naaste buren. Al vlug kregen ze de eerste dansende koppeltjes tot voor het podium met aanstekelijke songs als ‘Let The Good Times Roll’, ‘Cadillac Baby’ en ‘Brown Derby Jump’. Het verbaasd me dat deze band nog nooit eerder naar het vaste land is gehaald, pure klasse om U tegen te zeggen. Schitterende saxsolo’s van Dom en trompetsolo’s van Jason aangevuld met regelmatig mooi gitaarwerk van Johnny . Dit alles voortreffelijk ondersteund door drum en bas van Nino en Stan. Het meer dan ideale recept om een zanger als Big Mo te doen schitteren in zijn rol als entertainer. Naar jaarlijkse traditie had de organisatie ook deze band zover gekregen het schitterende ‘I Shall Not Be Moved’ te laten instuderen, het lijflied en moment van de VZW. Even geen tijd om drank, drankbonnen of wat dan ook te bestellen maar tijd om met z’n allen voor het podium te gaan staan en het meer dan oprechte bedankapplaus in ontvangst te nemen van een voldaan maar dankbaar publiek. Hierna mocht de band nog 2 x terugkomen om te bissen alvorens ze ons moe maar voldaan achter lieten. Nogmaals bewees de VZW Blues Oan Daa Stoazze met deze 7de editie dat je een publiek perfect kan bekoren met een bijna uitsluitend Belgische affiche, getuige hiervan het voltallig opgekomen publiek op alle 3 de dagen. Verder ook nog eens de loftrompet schallen voor hun hartelijke ontvangst en de altijd vriendelijke en lachende medewerkers.
Blueswalker
Meer foto's op http://ladyblue.myphotoalbum.com/albums.php
